Japans sprookje in prachtig retro prentenboek
[Recensie] Liefde op het eerste gezicht, zo voelt het bij het uitpakken van dit prentenboek. Een fijn langwerpig formaat, heerlijk mager gestylde letters op het voorplat en het mooist: de tekeningen. Subtiele plaatjes in onweerstaanbaar rood en zwart, opgebouwd uit alleen de essentiële lijnen van een boom, een springend jongetje. Een klein springend jongetje. Dit is Issun Boshi, de jongen die zo klein was als een kinderduim.
Klein Duimpje heet hij bij ons, en inderdaad, we hebben het over hetzelfde sprookje/volksverhaal. Dit prentenboek vertelt het vanuit Japans perspectief. Hoogstwaarschijnlijk verklaart dat de coole tekeningen, happy uitstraling en het algehele jaren 50-gevoel dat daarmee opgeroepen wordt.
Het sprookje mag bekend worden verondersteld, maar om u een zoektocht op Google te besparen: Een kinderloos echtpaar krijgt een klein jongetje, zo groot als een duim. Het ventje wordt gekocht door twee vreemdelingen en begint een lange tocht – na veel avonturen wordt Klein Duimpje opgegeten door een wolf. Vanuit de maag van de wolf vertelt hij hem de weg naar zijn ouderlijk huis, want daar ligt een voorraad eten. De wolf eet zich rond en kan de voorraadkamer niet meer uit. Klein Duimpje gaat schreeuwen, zijn ouders komen kijken en doden de wolf.
Die thema’s: Kleinduimpje in een maag en de list waarmee hij zichzelf redt en wraak neemt, komen in vrijwel alle Klein Duimpje-versies over de hele wereld voor. Dat is niet anders in dit Japanse beeldverhaal, met wat kleine variaties. Zo komt Issun Bosshi in contact met de beeldschone dochter van een edelman. Die dochter geeft zijn leven een andere wending, wat meer spanning en een nieuwe uitdaging.
Meer geven we over dat verhaal niet weg, het is veel leuker om zelf het boek te ontdekken. Dat is zeker de moeite waard, al was het alleen al om de in naïeve stijl gestileerde tekeningen in die timewarpende ultrasofte (slechts drie) kleuren.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
