De mooie integratie van kunst en muziek is zeker een pluspunt
“Hij wil het geloven dat alles voorbestemd is: zeker is er niemand die met een Ferrari rondrijdt en maagd blijft!”
[Recensie] Gewezen architect en ondernemer Robert Verlinde maakte in 2013 een grote ommezwaai. Hij werd artiest, kunstschilder, onder de naam Roberto Verde https://ixion-roman.be/. Onder deze naam verscheen vorig jaar ook zijn debuut, Ixion. De inspiratie voor zijn boek vond hij tijdens een bezoek aan het Louvre in Lens in een klein detail in het schilderij ‘Ixion koning van de Lapithen, bedrogen door Juno die hij wou verleiden’ van Rubens. Een afbeelding is ook achteraan in het boek terug te vinden. Het inspirerende schilderij is ondertussen naar het Louvre in Parijs verhuisd. Ik bezocht dit museum al een paar keer, een volgende keer ga ik dus graag op zoek naar Ixion!
De proloog wekte meteen mijn nieuwsgierigheid. Het is nog onduidelijk wat er precies aan de hand is. Iets met een schilder, in een donker gebouw… iets dat geheim moet worden gehouden. Het is echter lang wachten voor je als lezer uiteindelijk te weten komt wat er zich daar afspeelt. Het eerste gedeelte van Ixion draait voornamelijk rond Herman Kesteloot. Hij woont met zijn ouders in een landkasteel in een uithoek van Vlaanderen, tegen de Franse grens. Een echt rijkeluiszoontje. Hij wordt naar school gebracht in een Bentley door Tony Ramirez, de chauffeur van de familie. En voor zijn negentiende verjaardag staat er een Ferrari voor de deur. Maar echt gelukkig is Herman niet. Zijn postuur, fors lichaam en een been dat wat te kort is, speelt hem parten. En de relatie met zijn vader René, ook gekend als Dieu, verloopt stroef. Herman is blijkbaar niet de gedroomde opvolger voor het bedrijf. Die rol paste misschien beter bij de andere zoon, maar die is overleden. Herman voelt constant de teleurstelling van zijn vader, zijn neerbuigende houding. En toch wil hij graag gezien worden door hem.
Tijdens een vakantiejob binnen het bedrijf leert Herman Rafir kennen, een ingenieur. Rafir is een warmhartige man van Marokkaanse afkomst, een luisterend oor. Rafir is ook de onverwachte cafévriend van Alain. Alain is met tegenzin op pensioen. De verhuis van Antwerpen naar West-Vlaanderen is hem niet zo goed bevallen, maar hij is Elizabeth gevolgd. Gelukkig vindt hij afleiding in de academie, waar hij een schildercursus volgt. Zijn interesse gaat vooral uit naar Jessie, de docent. Enfin, tussen de drie mannen ontstaat een mooie vriendschap op café, hoewel hun achtergrond en karakter ver uit elkaar liggen.
Tijdens de cafépraat vertelt Herman over een bijzondere ontdekking. In het bijhuis heeft hij namelijk een soort van laboratorium op zolder ontdekt, en bijzondere papieren. Wie is Joseph Cohen, wat is het verband met de familie? Deze verhaallijn vond ik best intrigerend.
“Alain begrijpt er niks van, over een Duitser die lang geleden voor de familie Kesteloot zou hebben gewerkt, over een Jood, die Duits sprak en een Spanjaard die zich had opgehangen, of was het diens vrouw, over een kapot luik en rubberen matten… “En die man woonde op jullie zolder?’ vraagt hij verwonderd.”
En natuurlijk was ik heel benieuwd naar dat voorval in de proloog. Ik bleef echter lang op mijn honger zitten. Pas op de laatste pagina’s kwam ik in dat boeiende fragment terecht, in het museum.
Persoonlijk vond ik de aanloop van het verhaal te uitgesponnen. Als lezer kreeg ik wel een goed beeld van de personages en hun frustraties. Zowel de karakters als de achtergrond van de drie mannen is goed uitgewerkt. Ik heb zeker genoten van de sfeer die Roberto Verde knap weet te schetsen. Maar graag had ik langer in de geheimzinnige geschiedenis van dat laboratorium vertoeft. De interessante personages die daar aan bod komen had ik graag beter leren kennen, zeker omdat er mooie onderlinge connecties zijn.
De balans in Ixion was voor mij dus niet helemaal in evenwicht. Toch is dit een knap debuut. Een vlotte schrijfstijl, beetje Vlaams getint, vleugje humor. Het mythologische verhaal van Ixion is op subtiele wijze terug te vinden in het boek. Soms in kleine details, soms in de verhaallijn. De mooie integratie van kunst en muziek is voor mij zeker een pluspunt. Fijn om Panamarenko en Saramago tegen te komen tijdens het lezen. En de aandacht voor de vormgeving en uitvoering is bij Ixion zeker in orde. De afbeelding op de kaft wordt tijdens het lezen verklaard. De hardcover met gouden leeslint vind ik zeer stijlvol. Voor mij is deze mooie en verzorgde uitvoering een teken van respect naar de lezer toe.
Ik hoop dat Roberto Verde (grappig, ik lees zijn naam als Rober Toverde) blijft schrijven, me blijft verrassen. Zijn debuut geef ik alvast graag 3,5 welverdiende sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
