De terugkeer van de Schaduwheer
[Recensie] Spanning, mysterie, avontuur en tovenarij. Dat zijn de woorden die meteen in mij opkomen na het lezen van Jack & Lev: De terugkeer van de Schaduwheer. Ieder kind dat van dit genre houdt zal helemaal wegdromen in het verhaal en niet meer kunnen stoppen met lezen.
Jack woont in Hardegem, een doodgewoon dorpje, samen met zijn hond Lobbes en egoïstische tante Holly die voor hem zorgt, omdat zijn vader in het buitenland werkt en zijn moeder is overleden. Lobbes wordt plotseling ontvoerd en Jack ontmoet Lev, een meisje uit een andere dimensie.
Lev hoort bij het volk van de Katomanen dat ervoor wil zorgen dat de wereld in vrede leeft. De Katomanen hebben toverkrachten en leven in onzichtbare ‘hubs’. De Schaduwheer, verbannen door de Katomanen, heeft echter andere plannen en Lev schakelt Jack zijn hulp in om Hardegem te redden.
De spanning wordt in Jack & Lev ontzettend goed opgebouwd en ik kon richting het einde van het boek niet meer stoppen met lezen. Ik moest weten hoe het verhaal zou eindigen. Patricia de Leuw en Marieke van Zutphen (Zutje & DeViss) slagen er in dit boek in om hun volledige fantasie en taalrijkdom te benutten door het gebruik van figuurlijk taalgebruik, gevarieerde woordenschat, cliffhangers en plot twists.
“Zijn huid was akelig wit. Spierwit. Of hij wilde of niet, Jack moést naar hem kijken. De haren van de man waren als een zwarte kegel geboetseerd. Zijn baard deed Jack huiveren: het ding bestond uit twee delen en elk deel hing zo stijf als een ijspegel onder aan zijn kin. Het leek eerder een wapen dan een baard, dacht Jack. Niemand hoefde hem te vertellen wie dit was. Dit was de Schaduwheer.”
In het boek vind je weinig illustraties, maar de illustraties die gemaakt zijn door Nelleke van Hoof zijn mooi zwart-wit getekend en ondersteunen het verhaal waar nodig. Door het gebruik van weinig illustraties laten de schrijfsters de verbeelding helemaal over aan de lezer en dat vind ik mooi en passend bij dit boek.
De Katomanen beheersen de Nederlandse taal niet goed en dat kun je terugzien in het boek. Dit levert vaak humoristische scénes op. Soms vond ik het lastig om door het taalgebruik heen te lezen, maar ik denk dat dit voor een kind makkelijker is dan voor een volwassene.
Het boek heeft een mooi open einde, waar je als lezer wat van kunt vinden. Het biedt de schrijfsters perspectief om een volgend deel te schrijven, waardoor sommige kinderen misschien wel een nieuwe boekenserie te pakken hebben. Dat is mooi, maar ik vind het zelf altijd jammer om op een volgend deel van een boek/film te moeten wachten en kan dan balen van een open einde.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
