[Recensie] Berouw komt na de zonde, is hier niet van toepassing. Jaloezie komt na Berouw, klopt dan weer wel.
Berouw kwam in Nederland uit als eerste boek, terwijl dit in de originele Zweedse serie deel drie was. Gelukkig heeft de uitgeverij er nu wel voor gekozen om het verhaal chronologisch te vervolgen, het tweede Nederlandse boek, is het vierde Zweedse deel uit de serie.
Ook Jaloezie heeft van de uitgeverij wederom een prachtig omslag gekregen. De hand (probeer de houding maar eens te kopiëren met uw eigen hand) en de hangende, bladverliezende tulp staan symbool voor de inhoud van dit boek.
Het zit Emma Sköld bij de start van het verhaal behoorlijk tegen. Ze wordt wakker in een vreemde wereld, zonder haar enkele weken oude dochtertje Ines. Emma lijkt vastgebonden te zijn en is niet in staat om te schreeuwen. In een rap tempo lijken alle zekerheden in haar leven, als zand tussen haar vingers door te lopen.
Sofie Sarenbrant is wederom in staat gebleken een boek te schrijven dat je in één keer uit moet lezen. Net als Emma kan ook ik, als lezer, niet loskomen van het verhaal. Het is als een dag van jezelf, zo volstrekt normaal verlopen de dagen van de vele personages die in dit boek de revue passeren. Niet alleen de gebeurtenissen zijn van belang. Juist de effecten van deze gebeurtenissen, qua gevoel en emotie, geven een extra dosis kracht en geloofwaardigheid. De interactie middels gevoelens van vriendschap, affectie, weerstand en verdenking geven het gevoelsmatig rustig kabbelende verhaal kleur.
Emma Sköld is in dit verhaal gast in haar eigen verhaal. Ze speelt geen hoofdrol in deze whodunnit, waarin de dader al vroeg een gezicht lijkt te krijgen. Als lezer zit je qua spanning vervolgens te wachten op de confrontatie. En die weet uiteindelijk toch te verrassen. Niet de plot maar de weg ernaartoe bepaalt de schoonheid van dit boek. En er zitten een aantal verrassende twisten in het geheel. Wanneer we separaat kijken naar het thriller-aspect zelf: dat vind ik van een gemiddeld niveau. Nergens nagelbijtend spannend en variërend van redelijk voorspelbaar naar tamelijk ongeloofwaardig.
Het gemeenschappelijk thema van de personages is eenzaamheid. Alle personages hebben hiermee te dealen. Een hecht gezin, een lieve zus, twee grootouders en een sympathieke collega lijken een harmonieus geheel. Ieder genoemd personage voelt zich echter volstrekt eenzaam en alleen. En juist deze thematiek etaleert het talent van Sofie Sarenbrant. En heeft mij diep weten te raken. Omdat het waar is. En als zodanig aan bod komt.
Voor de laatstgenoemde reden zou het boek de volle vijf sterren verdienen. Samen met drie sterren voor het thriller-deel, maakt het gezamenlijk vier sterren. En daar mag menig auteur jaloers op zijn. Laat het volgende deel maar doorkomen!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
