Vrouw op de vlucht
[Recensie] Het verhaal van Natascha Maria Kampusch zal de meeste mensen bekend voorkomen en vooral schrik aanjagen. In 1998 werd de toen tienjarige Oostenrijkse ontvoerd en acht jaar lang door Wolfgang Priklopil gevangen gehouden. In 2006 wist Kampusch te ontsnappen en contact met de politie op te nemen. De ontvoerder kreeg de politie helaas niet meer te pakken, want die pleegde voordat het zo ver kwam zelfmoord. Je kunt je alleen maar proberen voor te stellen wat een jarenlange opsluiting met een jong meisje moet doen. De eenzaamheid, de onzekerheid en het gevoel van alles en iedereen verlaten te zijn. In 2010 schreef ze een boek over haar opsluiting, maar dat boek op onderdelen haar eerdere interviews tegen en wellicht zullen we wel nooit helemaal alles komen te weten.
Ken mij niet vertelt het fictieve verhaal van een meisje dat net als Natascha Kampusch jaren geleden is ontvoerd. Aan het begin van het boek ontmoeten we de tiener Tessa die duidelijk voor iets of iemand op de vlucht is. Ze vindt onderdak in een soort blijf van mijn lijf huis en sluit daar vriendschap met Charlene en haar dochtertje Stella. Al snel worden deze twee onmisbaar voor Tessa en ze besluit als Charlene en Stella een nieuw onderkomen krijgen met hen mee te verhuizen. Dat lijkt een tijdje goed te gaan totdat een dramatische gebeurtenis haar noopt om opnieuw op de vlucht te slaan. In de loop van het verhaal neemt ze verschillende identiteiten aan om aan haar verleden te ontsnappen, maar ze neemt in haar kielzog een reeks van gewelddadige incidenten mee. Lange tijd blijft onduidelijk wie daarvoor verantwoordelijk is, maar naar het einde toe vallen de stukjes steeds meer op hun plaats.
Met Ken mij niet heeft Nadine Barroso een interessante roman geschreven, die een aantal verschillende wegen bewandelt. Het is enerzijds een vrij klassieke thriller van een vrouw op de vlucht terwijl om haar heen mensen worden vermoord door iemand van wie de identiteit lange tijd onduidelijk blijft. Is het haar ontvoerder, is het iemand anders of is ze het misschien wel zelf? Anderzijds is het een verhaal, waarmee Nadine Barroso een invulling probeert te geven aan de vraag wat voor psychologische littekens een ontvoering en jarenlange misbruik op een jong meisje achterlaat en hoe dit haar verdere identiteit en karakter vormt.
Het thrillerelement van Ken mij niet is grotendeels geslaagd te noemen. Juist doordat Nadine Barroso gedoseerd steeds meer informatie vrijgeeft en het aandurft af en toe functionele gaten in het verhaal te laten vallen, bouwt ze de spanning aardig op. Doordat ze de hoofdpersoon echter wel om de zoveel bladzijdes een andere identiteit meegeeft en ze dit met hetzelfde gemak lijkt te doen als het verwisselen van een jas wordt die spanningsboog af en toe wel onnodig doorbroken. Het psychologische aspect van het boek is interessant, maar had best wat meer mogen worden uitgewerkt. Op een gegeven moment wordt duidelijk hoezeer Tessa beschadigd is, maar dat uit zich vooral in haar daden en minder in haar gedachtes. Toch geeft juist de combinatie van het thrillerelement en het psychologische element Ken mij niet beslist een meerwaarde. Het maakt van Ken mij niet een beklemmend geheel. Met zijn 226 pagina’s is het boek desalniettemin wat aan de korte kant. Als Nadine Barroso iets meer de tijd had genomen voor het verhaal en haar protagonist dan zou dat het verhaal zeker ten goede zijn gekomen. Desalniettemin is Ken mij niet een interessante psychologische thriller.
