Uiteindelijk toch een licht teleurstellende mozaïekroman
[Recensie] Adeline Dieudonné (1982), een Brusselse Franstalige schrijfster, brak in de Franstalige literaire wereld door met haar succesvolle debuutroman La vraie vie (Het echte leven) in 2018. Ze won er verschillende prijzen mee. Begin dit jaar kwam de Nederlandse vertaling van haar tweede roman Kerozine uit, dat niét goed werd onthaald in de Franse literaire wereld, en waarvan de recensies ‘Lize Spit’-gewijs en waarmee ze veel wordt vergeleken, ook in totaal tegenovergestelde richtingen gaan. Kerozine is vertaald door het duo Nathalie Tabury en Annelies Kin.
Kerozine is een ‘trashy’ mozaïekroman. In de inleiding word je naar een parkeerplaats aan een benzinestation gebracht langs de autosnelweg ergens in de Ardennen. Tijdens een zomernacht bevinden zich daar 15 verschillende personages toevallig samen, als je een meegereisd paard en een lijk meetelt. In de daaropvolgende korte hoofdstukken maken we als in een flashback kennis met al deze personages, waarvan er heel wat slechts in een zijrolletje en amper aan bod komen. De verhalen die we over hen te lezen krijgen, zijn donker, en afwisselend absurdistisch, ‘over de top’ en banaal te noemen, altijd met de nodige zwarte satirische humor overgoten. Als je aan het einde van het boek leest wie de ‘vroedvrouwen’ van Dieudonné waren bij het schrijven van dit boek, is het vanwege die humor die best Belgisch aandoet, alvast geen verrassing dat de Brusselse Franstalige auteur Thomas Gunzig daarbij staat.
Horror-achtig
Wat geeft er meer de doorslag bij een leeservaring van een boek: het leesplezier of de schrijfkunst? Soms vallen die twee namelijk niet altijd samen. En dan kom je al eens ongeveer in het midden terecht. Adeline Dieudonné kan zeker schrijven. Haar observaties zijn raak, en ze kan kleurrijk, grappig, spannend en horror-achtig schrijven, en dat allemaal in een erg snelle, kortaangebonden stijl. Of dat iets is dat je als lezer zou verwachten als je deze korte roman open slaat, en je daarnaast wordt verward door de vele verhalen en perspectieven die snel op elkaar volgen, is een andere zaak. De personages zijn koud door wat er in hun leven is gebeurd en blijven op afstand, ook al raakt dat als lezer je óók.
Het boek is vlot te lezen als je je over de expliciete en gewelddadige ongemakkelijkheid heen kan zetten. Maar de korte verhalen blijven ook niet echt hangen, waardoor je al snel de geportretteerde personages weer kan vergeten. De epiloog aan het einde die zich 2 minuten later afspeelt dan de introductie en waarin je een volledige ontknoping zou verwachten van wat al deze personages losjes bij elkaar houdt, is zó kort dat je het met volle aandacht moet lezen als je wilt weten hoe de plot juist ineen steekt. Zo stelde deze korte roman toch enigszins teleur.
—
Met dank aan https://www.facebook.com/boekensite.gent. Eerder verschenen op Villa Nathalie – Over Lezen
