Passie voor astronomie
‘Sterren zijn licht. Sterren zijn mogelijkheid. Ze zijn de snijvlakken waar wetenschap en tovenarij samenkomen, vensters op werelden groter dan de mijne.’
[Recensie] De Canadees-Amerikaanse Sara Seager, moeder van Max en Alex, heeft mij fijne leesuren bezorgd met Kleine lichtjes in het heelal. Haar verhaal begint in Toronto, waar ze als stadskind een moeilijke jeugd heeft. Haar ouders zijn gescheiden. Van haar moeder en vooral van haar stiefvader neemt ze steeds meer afstand. Maar met haar vader heeft ze een bijzonder goede band. Tijdens een uitstapje met hem naar het Bon Echo Provincial Park, wordt Sara overweldigd door een prachtige sterrenhemel. Toen wist ze nog niet dat dit de aanzet was naar haar geweldige carrière. Het eerste geld dat ze verdient met een baantje, spendeert ze aan de aankoop van een spiegeltelescoop. Ze blijft haar passie volgen en kiest voor de studie astronomie. Haar geestdrift deelt ze ook graag met haar lezers. Sara Seager vertelt met veel enthousiasme over het alleroudste oerknallicht, haar zoektocht naar exoplaneten, de lancering van de Kepler telescoop,… In het begin was het even wennen aan deze technische passages, maar het boeide me zeker. De auteur heeft ook mijn interesse aangewakkerd voor dat onmetelijk grote heelal.
Ook fijn om te lezen hoe ze Mike leert kennen. Hun relatie is soms moeizaam. Gelukkig houden ze beiden van de natuur en kanovaren, soms trekken ze er een tijdje met hun tweeën op uit. Later neemt Mike het huishouden grotendeels op zich en ook de zorg voor hun twee zonen, zodat Sara zich in haar studies en werk kan blijven verdiepen. Hun relatie is eerlijk, ze erkennen hun moeilijkheden. Als er ooit meer tijd en meer geld is, dan komt het volgens hen wel goed.
‘Ik zag Mike en mezelf als hemellichamen: los van elkaar, maar verbonden met elkaar door onzichtbare krachten van het universum.’
Maar dan slaat het noodlot toe. Na het verlies van haar vader, wordt ook Mike erg ziek. Hij heeft de ziekte van Crohn. Hoewel hij hoopvol is, kent Sara de waarheid. Als wetenschapper gaat ze op zoek naar antwoorden, en die zijn niet positief. Na een lange strijd volgt er ook een zekere opluchting. Het overlijden van Mike betekent voor Sara het einde van de angst, de zorg en de onzekerheid. Maar dit is ook het begin van vele dilemma’s en compromissen. Hoe kan ze de zorg voor haar zonen combineren met haar werk? Hoe moet ze aan het huishouden beginnen? Een lamp vervangen, steak bakken,… nieuwe uitdagingen voor een genie in astrofysica. Ik ben zeker onder de indruk van haar aanpak. Misschien was ik het niet altijd eens met haar keuzes, maar ik had er wel alle begrip voor.
De ondertitel, een moeder met autisme verkent haar grenzen, is misschien een beetje misleidend. Pas op de voorlaatste bladzijde komt het autisme even ter sprake. Het plaatst de houding en ervaringen van de auteur wel in de juiste context. Maar voor mij was dit eerder een verhaal over een een vrouw die voor grote uitdagingen en belangrijke keuzes komt te staan, die haar passie volgt en zich verscheurd voelt tussen de rol van wetenschapper en de rol van moeder. De afbeelding op de cover past wel mooi bij het boek. Het beeldt dat mooie en intense moment uit dat Sara met haar zonen beleeft.
Inhoudelijk vond ik dit een zeer interessant verhaal, maar het las af toe toch wat stroef. Misschien ligt dit aan de vertaling? Of aan de hoeveelheid wetenschappelijke informatie? Die info is echt wel indrukwekkend, maar soms ook wat overdadig en te gedetailleerd. Ik besef nu zeker dat er nog zoveel te ontdekken valt en dat we eigenlijk maar een klein stipje zijn in het heelal. En voor Sara Seager kan ik alleen maar enorm veel bewondering hebben. Ze heeft het geschopt tot astrofysicus, hoogleraar fysica en planetaire wetenschappen, voorzitter van het technologieteam van de NASA én moeder van twee fijne zonen! Graag 3,5 sterren voor dit eerlijke relaas.
‘Alles blijft leven tot het vergeten wordt.’
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
