"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Klimaatcantate

Dinsdag, 14 maart, 2023

Geschreven door: Eppo Leon
Artikel door: Jan Stevens

Ingenieuze, overrompelende roman

[Recensie] “Is niet alle kunst een vorm van recycling? […] Is de geschiedenis eindig of oneindig? Heeft de mensheid een begin, een midden en een einde? Waar zitten we nu?”

Jaja, met deze filosofische vraagstukken trekt Eppo Leon ons zijn debuutroman binnen. Dat hij zijn uiterste best gedaan heeft om van zijn eersteling een literair hoogstandje te maken, en ons als lezer wil verwennen, wordt al meteen in het eerste hoofdstuk duidelijk. We worden immers op een fraai staaltje taalvirtuositeit getrakteerd: een snedige en vinnige dialoog tussen 2 protagonisten.

Klimaat en muziek
Adam Scheltema (professioneel en overtuigd tjoolder, Schopenhauer-adept en klimaatdoemdenker) kissebist met zijn vriend/rivaal (naargelang de omstandigheden) Ernest Schwarz (womaniser, aandachtshoer en componist) over “de dingen des levens”. Meteen worden ook de 2 thema’s in de titel (klimaat en muziek) aan elkaar gelinkt.

Wanneer de sopraan Pauline Berg hun pad kruist, ontstaat een intrigerende driehoeksverhouding, gestoeld op een voortdurend aftasten van aantrekken en afstoten.

Boekenkrant

Strijdvaardig
Het verhaal meandert tussen drie tijdsperioden: verleden (jaren 70 en 80), heden en toekomst (2051). Terwijl de oude garde blijft bakkeleien en proberen in het verleden, leren we enkele jaren later de dochter van Pauline, Quinta, en haar aan en af vriend Roderik kennen. Quinta is een militante klimaat-activiste, de onverschrokken voorgangster van Greta Thunberg (die trouwens ook een rolletje krijgt in de roman). Haar idealen zijn nobel, haar inzet bewonderingswaardig, maar ook naïef en verbeten. Roderik, haar meestal zielige, maar bovenal getraumatiseerde vriendje, slaagt er niet altijd in om haar te beteugelen, maar zorgt op een vreemde manier toch voor een fragiele balans in haar strijdvaardige leventje.

Hilarisch
Helemaal meta wordt het op het einde van de roman, waarin één van de vijf protagonisten de strijd aangaat met de auteur zelf, door hem op te zoeken en op het matje te roepen. Hilarische scène!

Eppo Leon ging niet over één nacht ijs, en verwerkte in zijn roman bestaande tekstfragmenten, speeches en interviews. Een postmoderne roman zoals het hoort dus, die inspeelt op actuele thema’s, en ook niet schuwt de nietigheid en het onvermogen van de moderne mens te tonen. Een roman die ik soms gniffelend, dan weer verbaasd, maar vooral ook heel waarderend gelezen heb. Een ingenieuze compositie, zoals het een goed muziekstuk betaamt. Benieuwd met welk fraais Eppo Leon ons in zijn volgende roman zal overrompelen!

Eerder verschenen op Boekensite Gent