De verborgen charme van de wielersport in ons land
Op 22 februari was de de presentie van Koersen over kasseien en kiezelstenen. In café Lebowski verhaalde Maarten Tjallingii superenthousiast over die ene keer dat-t-ie vloog over de kasseien en derde werd in Roubaix. Je kreeg meteen zin om je fiets te pakken en te trillen op de stenen… En dat enthousiasme zie je eigenlijk terug in alle verhalen in dit boek.
[Recensie] Martijn Sargentini (Amsterdam, 1976) heeft eigenlijk de spirituele opvolger geschreven van de Top 40 Nederlandse Toppen van Cramer en Schipper uit 2008. Ook hier worden de uitdagingen die het Nederlandse landschap biedt, gekleurd men een flinke dosis wielergeschiedenis. De beperkte zwaarte van heuvel of kasseistrook, die normaal die uitdaging aan het oog onttrekt, wordt zo geheel en al uitgewist.
En zo komen de Slag om Norg en de Omloop van Zeeuw-Vlaanderen tot leven. Ook wordt er een directe link gelegd tussen een kasseienstrook bij Vlijmen en de overwinning van Lars Boom in de kasseienetappe in de Tour van 2014. In die etappe won Nabali de tour omdat hij zich met Lieuwe Westra had voorbereid op de kasseien.
Mooi is ook hoe Sargentini als planoloog – in het dagelijks leven is hij in Amsterdam juist verantwoordelijk voor het gladmaken van snelfietspaden – naar de straten kijkt, met een beschrijving van hoe de wegen in de Napoleontische tijd tot stand kwamen. Echter, de meeste paden die genoemd worden waren geen Napoleontische herenbanen, doch vergeten boerenpaden. Misschien maakt dat verschil ons juist nog meer bewust, van wat er eens aan kasseien lag in ons land.
Vanuit planologisch perspectief viel mij trouwens op dat de wegen die genoemd worden allemaal in de uithoeken van de diverse provincies liggen: Zeeuws-Vlaanderen, Wieringen, Woensdrecht. Blijkbaar konden ze zo uit de aandacht van overijverige ambtenaren in de provinciehoofdsteden blijven.
De kiezels komen er ten opzichte van de kasseien ietwat bekaaid af. Sargentini maakt van de instant-classic ‘Strade Bianche’ zelf een commercieel gedrocht, terwijl deze voortkomt uit dezelfde liefde voor het echte wielrennen als dit boek. Immers, de Eroica, die later in het boek langs komt de retro-tocht over kiezels, is de padrone van de voorjaarskoers rond Siena.
Het enige andere nadeel van dit boek als reisgids is dat de kassei- en kieselstroken slechts in beperkte mate in Nederland voorkomen. Toen ik er één in mijn buurt zocht vond ik bot. Hoewel, dat betekent dat die mooie kiezelstrook tussen Kockengen en Kamerik nog even voor mij alleen blijft…
Een boek dus, dat liefde voor het wielrennen en zijn geschiedenis uitstraalt, en daarmee een verhaal toevoegt aan een ieders fietsrit. Als reisgids in de randstad is het minder geschikt, maar eigenlijk wil ik nu niets liever dan een paar bar uit mijn banden laten lopen, en stoempen over de Smokkelweg bij het gehucht Pyramide.
