De droom van een naïeveling
[Recensie] Al vrij snel in Laat me niet vallen van de Amerikaanse auteur/muzikant Willy Vlautin heb je door dat hoofdpersonage Horace Hopper een aardige, plichtsgetrouwe jongen is, maar niet de allerslimste. Hij is op zijn plek op de ranch van meneer en mevrouw Reese, die hem als tiener onder hun hoede genomen hebben. Zijn vader kent hij niet, zijn moeder wilde van hem af. In de bergen van Nevada, bij de schapenkudde, is hij op zijn plek.
Het is, met andere woorden, niet zo’n heel goed idee dat Horace het in zijn hoofd gehaald heeft om onder de naam Hector Hidalgo bokser te worden in het ruige Mexicaanse circuit. Maar hem tegenhouden kunnen de Reeses niet. Hun lot is zich zorgen te maken over hun jongen, en hem keer op keer duidelijk te maken dat hij altijd welkom blijft op de ranch.
Hoewel de kaarten na de eerste twee hoofdstukken eigenlijk geschud zijn, sleurt Willy Vlautin de lezer vervolgens nog 300 pagina’s mee, terwijl Horace steeds verder met zijn tekortkomingen geconfronteerd wordt. Vlautins stijl en thematiek is al vaak vergeleken met die van John Steinbeck – en inderdaad gaan je gedachten als lezer bij Horace uit naar Lennie uit Of mice and men, ook een goedwillende bonk spieren.
Helemaal vrij van melodrama is de roman niet (maar dat geldt voor Steinbeck ook). Willy Vlautin schetst echter een doorleefd beeld van working class America. Zoeken naar baantjes, slecht eten, tegen beter weten in blijven dromen. De details, zoals Horace die tevergeefs van Mexicaans eten en muziek probeert te houden, zijn veelzeggend zonder te domineren. De boksscènes zijn indringend, de dialogen overtuigend. Echt een mooi boek.
—
Eerder verschenen op christianjongeneel.nl
Willy Vlautin is binnenkort in Rotterdam te zien bij Boek & Meester (29 april, 20 uur in Worm). Kaartjes zijn nog beschikbaar.
