Keigoed en –hard
[Recensie] Een nieuwe thriller van Karin Slaughter behoeft geen introductie. Miljoenen fans weten dat er weer één uit is gekomen, slaan het boek massaal in en laten zich met graagte meenemen in het nooit teleurstellende verhaal. De meesteres van de actie/slasher/psychologie-vertellingen levert constante kwaliteit. Wat kan ik zeggen? Bij Laatste weduwe is dat niet anders.
Dat je in een thriller van meer dan gemiddelde kwaliteit bent begonnen, wordt al duidelijk bij een misleidend eenvoudig onderdeel van de thriller, de proloog. De proloog wordt bij veel spannende boeken gebruikt als een teaser. Een korte, heftige, schokkende, bij voorkeur onverwachte inleiding-met-een-draai. Dat heeft twee doelen. De lezer met boter en suiker in het boek trekken, en de nieuwsgierigheid zo opschroeven dat het boek onneerlegbaar wordt:
“Michelle Spivey liep op een drafje door het achterste deel van de winkel en speurde gespannen elk gangpad af op zoek naar haar dochter. Panische gedachten spookten door haar hoofd: hoe kon ik haar uit het oog verliezen…ik ben een vreselijke moeder … mijn kind is ontvoerd door een pedofiel of een vrouwenhandelaar…zal ik de beveiliging waarschuwen of de politie bellen of…
Ashley.
Michelle bleef zo plotseling staan dat haar schoen hard tegen de vloer sloeg. Diep inademend probeerde ze haar hart weer in een normaal ritme te dwingen. Haar dochter werd niet als slavin verhandeld. Ze stond bij het make-upschap en probeerde monstertjes uit.
Met het wegtrekken van de paniek vervloog ook de opluchting.
Haar dochter van elf.
Bij het make-upschap.
Ze hadden nog zo tegen Ashley gezegd dat ze in geen geval vóór haar twaalfde verjaardag make-up mocht gebruiken, hooguit wat blush en lipgloss, ongeacht wat haar vriendinnen deden – en daarmee uit.
’O!’ Zodra Ashley haar moeder zag, drukte ze de lippenstift snel terug in de display. ‘Ik was –‘
‘Geeft niet.’ Michelle streek het lange haar van haar dochter naar achteren.
‘Sorry.’ Ashley veegde over het vleugje gloss op haar lippen.
‘Het staat je mooi,’ zei Michelle voorzichtig.
‘Echt?’ Het meisje keek haar zo stralend aan dat Michelles hart het bijna begaf.’”
Wat ervaren we hier? Inlevingsvermogen, en de gave om dat zo op te schrijven dat je het als lezer meebeleeft. Eén van de hoofdpersonen van het boek wordt geïntroduceerd, Michelle Spivey, en spelenderwijs leren we haar vanuit haar gedachtegang kennen. Ze is bezig zichzelf geestelijk te geselen omdat ze haar dochter Ashley uit het oog is verloren. “…mijn kind is ontvoerd door een pedofiel of een vrouwenhandelaar…” Dat zijn realistische gedachten van een in paniek geraakte moeder.
Liefde is de tweede belangrijke emotie die in de proloog opwelt: Michelle wordt verscheurd door twijfel over haar dochter. Zij en haar partner hadden nog zo gezegd dat ze niet vóór haar twaalfde verjaardag make-up mocht gebruiken, en nu staat ze bij het make up-schap monstertjes uit te proberen. Opvoeding mislukt. Alle goede voorbeelden met het badwater weggespoeld. Er is niets geland van wat we haar bij wilden brengen. Zeer herkenbare gevoelens van ouders die opgroeiende kinderen hebben. Ergernis omdat die kinderen hun eigenwijze gang gaan, maar ook opluchting, liefde zelfs, als je ziet dat ze hun wereld aan het vergroten zijn. Met het uitproberen van lipgloss, bijvoorbeeld.
Iemand die zo kan schrijven heeft geen moeite om een meeslepend verhaal te maken. Tel daarbij de fascinatie op van Slaughter om complottheorieën geloofwaardig te laten klinken, voeg er in dit specifieke boek een eetlepel radicaal rechts-ideologie aan toe, maak het af met een mespuntje #metoo-achtig vrouwenonrecht en je hebt weer iets extreem spannends. Bij dezen dus.
—
Ook gepubliceerd op Nico’s recensies
Lees ook het interview dat Marnix Verplancke had met Karin Slaughter over haar laatste boek
