Niet helemaal op het puntje van je stoel
[Recensie] Een verhalenbundel van Esther Verhoef is een plezante afwisseling van haar doorgaans redelijk stevige thrillers. Vakkundig in elkaar gezet zijn die, stuk voor stuk strak gecomponeerde leesverslavingsbevorderende nagelbijters. En volkomen terecht bestsellers. Dat genre heeft ze goed onder de knie. In dat andere genre, het korte verhaal, leverde ze ook al een aantal titels af, maar die waren niet allemaal zo zenuwslopend spannend. Hoe is het met dit Labyrint?
Het eerste verhaal Vuile handen gaat over relationele problemen. Een zachtaardige vrouw en een man met losse handjes, dat moet wel fout gaan. Dat gaat het ook, alleen niet zoals verwacht. Of eigenlijk wel, omdat je de pointe eigenlijk al snel voelt aankomen: een sterke vrouw die de confrontatie aangaat.
Lezen we verder dan turven we dat van de dertien verhalen meer dan de helft als thema ‘relationele problemen’ heeft. Met bijbehorende gevoelens als vernedering, onmacht, woede, arrogantie, neerbuigendheid, onverschilligheid en onvermijdelijk wraak. Zoete wraak van powervrouwen, dat wel, maar mede daardoor blijft ook bij deze verhalen een verrassende plotwending toch achterwege. Een uitzondering is het lieve verhaal De ontmoeting, waar dit thema op een lichtere manier – met een betere afloop ook – is uitgewerkt.
De rest van de vertellingen variëren erg in stijl (als ze door Escobar zijn geschreven herken je direct een strakke, hardere verteltrant), en contrasteren mooi met de andere. Leuk is De stagiaire, dat een hopelijk niet al te autobiografisch inkijkje geeft in de wereld van grachtengordel-uitgeverijen. Elitair, nuffig, blasé, jaloezie, dedain, achterbaksheid en pure kwaadaardigheid zijn hier de sleutelwoorden. Woorden met een negatieve connotatie inderdaad. Niet voor niets: zoals de titel suggereert beleeft de stagiaire Anne hier haar vuurdoop bij een literaire uitgeverij. Een prettige relevatie is dat niet:
“Ik heb mokken en thermoskannen met heet water op een van de tafels klaargezet. Ongeduldig peuter ik aan mijn nagelriemen. Het is kwart over negen. Carla staat bekend als super punctueel. Ik kan me niet voorstellen dat ze een vol kwartier te laat verschijnt op een vergadering die ze nota bene zelf voorzit. Bovendien zoden er vandaag twee auteurs zijn uitgenodigd o iets te vertellen over hun nieuwe project.
Ik haal mijn telefoon uit mijn tas en bel Melanie. Voicemail. Ik probeer Gaby’s nummer, maar krijg ook bij haar geen gehoor.
Heb ik iets verkeerd begrepen? Gisteren hield Melanie me bij het naar huis gaan staande om te vertellen dat de vergadering niet in Grand Café Nultwintig zou plaatsvinden, maar op de uitgeverij. Ik meen me te herinneren dat ze daarbij specifiek het souterrain noemde, maar ik begin daar nu aan te twijfelen.”
Natuurlijk pakt dit helemaal verkeerd uit voor de arme Anne. Ze komt te laat en wordt publiekelijk vernederd en berispt door de invloedrijke Carla. Mocht ze een carrière bij een literaire uitgeverij overwegen, dan is die hoop bij dezen de bodem ingeslagen. De dames hier hebben zo hun maniertjes om veelbelovende nieuwkomers te elimineren. Alleen gaat dat bij deze stagiaire minder soepel dan verwacht.
Het titelverhaal springt er – terecht – uit. Hanna is samen met twee vriendinnen op een feesteiland om door middel van een ongeremde vakantie de mislukkingen en teleurstellingen die haar de laatste tijd zijn overkomen, te vergeten. Haar metgezellen zijn al snel in de relaxte modus van dit eiland geraakt, maar Hanna heeft moeite om haar problemen los te laten. Tot ze op een avond, bij één van de grootse party’s die hier regulier plaatsvinden, met behulp van drank en pillen flink doorzakt. Ze komt in een andere wereld terecht die schemerig maar heel herkenbaar is, en is klaar voor de loutering van haar verdriet. Dat leidt tot de onverwachte gebeurtenissen die korte verhalen goed maken.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
