"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Het gruwelijke hotel

Zaterdag, 11 juni, 2022

Geschreven door: Cis Meijer, Caren Limpens
Artikel door: Nico Voskamp

Leren lezen met cliffhangers

[Recensie] Een dik boek hebben we hier, verhoudingsgewijs. Zo dik dat het lezen ervan een stuk langer duurt dan een serie op AppleTV kijken. Als je (beter) moet leren lezen, zoals de missie van Zwijsen luidt, dan moet het een verdraaid bij-de-lurven-grijpend verhaal zijn. Alles om de korte attentiespanne te slim af te zijn.

Nou, beste aankomende adolescenten, dat is puik in orde. Het gruwelijke hotel is één emotionele achtbaan van spanning, suspense en verdachte zaken die door onschuldige kinderen opgelost moeten worden.

Voor de goede orde: die aanmoediging, aansporing, animering, bemoediging, bevordering, inspirering, opporring, opzweping, prikkeling, stimulering is uitstekend. We juichen die nudging als leesbevorderaars sterk toe; bovendien is het in dit boek goed toegepast. De lezertjes krijgen steeds een nieuw mysterieus voorval, of een verdachte uitspraak, of een rare gedraging voor hun kiezen. Dat maakt nieuwsgierig en dus leest men door.

We bekijken hier deel drie over Team 3, een soort serie maar wel los leesbaar over de heldhaftige redders in nood, speurders zonder te stoppen en vrienden voor altijd Iza, Raf en Dunja, die hier met groep 8 op kamp gaan en daar een spannend spel gaan spelen dat ook nog mysterieus is.

Boekenkrant

Zoals gezegd; Cis Meijer houdt zeer kundig de lezer bij de les. Daar helpen dit soort passages met een hoog vraagtekengehalte goed bij:

“Juf Anima staart met grote ogen voor zich uit. Alsof ze niet snapt wat er aan de hand is. En ik snap het ook niet. Hoe kon ze nou vergeten de begeleider mee te vragen? Heeft het te maken met dat vreemde telefoongesprek dat we afluisterden? Is ze in de war? Heeft ze het moeilijk omdat ze ons verschrikkelijk vindt? Gaat ze echt weg? Waarom mocht niemand het weten?
Nu we toch een begeleider tekortkomen, krijg ik een idee. Snel loop ik naar mama toe, die met de andere ouders een rij vormt. Ik vraag haar of ze toch nog mee kan.”

Goede teksten dus, maar gum ook de goede illustraties van Caren Limpens niet uit. Lekker hip, een beetje raadselachtig waar dat in het verhaal nodig is. En omdat er best veel tekst is in deze 193 bladzijden, welkome rustpuntjes voor het oog.

Kortom: een prima ‘leesboek’ dat gulzige lezertjes met plezier zullen verslinden. Missie geslaagd.

Ook verschenen op Nico’s recensies

Boeken van deze Auteur:

Ontsnapt uit de dode hoek