Verrassend in vele opzichten
[Recensie] Kort na elkaar verdwijnen plotseling enkele studentes. De dader van wie ieder spoor ontbreekt, lijkt een voorkeur te hebben voor hetzelfde type meisje, qua uiterlijk. Het speurders duo Mendonck en Deleu dienen samen de dader te vinden, maar gaan allereerst ook de strijd met elkaar aan.
Na het recenseren van zijn voorlaatste thriller Verdorven in september, is Luc Deflo in november van 2018 na een kort ziekbed overleden. Postuum verschijnen er nog vier boeken van hem, waarvan dit de eerste is. Als groot liefhebber van zijn werk, een gemis. Van een collega recensent die hem ook persoonlijk kende, heb ik vernomen dat hij ook als mens gemist wordt. Zijn rustige en ingetogen karakter staan in schril contract met de veelal lugubere zaken uit zijn boeken.
Allereerst complimenten voor de uitgever van zijn jongste boeken. Met veel zorg en aandacht uitgebracht. Aan het begin van het boek staat een in memoriam. Op de linker pagina ernaast, staat een karakteristieke foto van Luc Deflo in zwart-wit afgedrukt. Deze zwarte pagina zorgt er vervolgens voor dat het boek tijdens het lezen een soort rouwband toont. Een respectvol en subtiel gebaar. Chapeau, Uitgeverij Van Halewyck.
Als recensent heb ik geen beeld of deze postuum te publiceren boeken ook zijn laatst geschreven verhalen waren. Of had hij deze al eerder in zijn schrijf carrière geschreven en waren ze op de plank terecht gekomen? De kwaliteit geeft hier geen antwoord op. Het is verrassend in vele opzichten en omdat ik als recensent nooit spoilers schrijf, zult u het hier mee moeten doen. Hij durft ook hier weer af te wijken van alle voorspelbaarheden en standaard protocollen rondom het schrijven van een thriller. Deze negentiende in de serie van Deleu en Mendonck voelde anderzijds ook nog eens heel vertrouwd en daarmee gaan de verrassing en het voorspelbare prachtig hand in hand.
Hij weet de personages zoals altijd smoel te geven. Niet enkel samen op zoek om het kwaad de baas te zijn, maar ook in onmin met elkaar durven leven. Het maakt het zoveel meer realistisch dan de superheld die een speurder al zo vaak is. En daarmee durft hij prototypes te vermijden.
Wat mij wel opgevallen is, tijdens het lezen, is dat Deflo meer Vlaamse woorden heeft gebruikt dan gebruikelijk. En daarmee misschien wel dichterbij zichzelf was dan ooit. Omdat in dat gebruik van typisch Vlaamse woorden voor mij de charme zit, is dit naast een constatering ook een compliment.
Alle kenmerken van de boeken van Deflo zijn er wederom. Snelle dialogen en korte hoofdstukken. Alles in dienst van de vaart in het verhaal houden. Ieder hoofdstuk eindigen met een cliffhanger of een verrassing en ook hier weer een afschuwwekkend verhaal dat zo geloofwaardig en voor de hand liggend is, dat je als lezer zelfs je eigen buurman gaat verdenken. Dat talent was Deflo zijn grote kracht. Niet vergezocht of onrealistisch. Maar op zoek naar dat stukje gewelddadigheid en agressie dat ieder mens diep in zich heeft. Om te balanceren tussen goed en slecht. Luc Deflo is een ster geworden. Voor dit boek Levend Speelgoed krijgt hij er van mij nog vier bij.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
