Een leuke feelgoodroman waarbij je lekker kan wegdromen
[Recensie] Liliën: Susan Muskee verblijdt ons in deze barre tijden met alweer het derde deel van de ‘Liefde, natuurlijk’- serie die draait om de vriendinnen Cleo, Kim, Abigail en Sophie. In Scones & Spotlights kregen we het verhaal van Cleo te lezen die meedeed aan een talentenshow en Kim verlegde haar grenzen letterlijk naar Duitsland in Polaroids & Poederdozen. Marathons & Mokkataart gaat over Abigail.
Na eindeloos geschaafd te hebben aan haar afstudeeropdracht heeft Abigail eindelijk haar diploma gehaald. Haar vader Dave en broer Bruce zijn erg onder de indruk van de plannen die zij heeft geschreven over de drie sportscholen van de familie. Zodanig zelfs dat zij groen licht krijgt om de plannen daadwerkelijk uit te voeren. Een grootschalige renovatie begint. Abigail blijft door haar perfectionisme overal beren op de weg zien en heeft weinig vertrouwen in zichzelf. Toch moet ze op een gegeven moment haar grotemensenbroek aantrekken en de verbouwing van locatie Noord overzien als haar vader voor een sportevenement naar Japan vertrekt en Bruce naar Berlijn om daar de marathon te lopen. Zelf gaat Abigail over een paar maanden de marathon in New York lopen, dus mag de verbouwing helemaal geen vertraging lopen.
Peggy: In het derde deel in de serie ‘Liefde, natuurlijk’, is Abigail de centrale figuur. Ze is na de verdediging van haar afstudeerproject druk in de weer met de uitvoering daarvan, de verbouwing van haar vaders sportscholen. Alles loopt op rolletjes en het resultaat is fantastisch. En dan komt Abigail er plots alleen voor te staan, omdat haar vader en broer allebei naar het buitenland vertrekken. De mannen hebben het volste vertrouwen in dat Abigail het redt, maar daar is ze zelf niet zo zeker van… Perfectionist als ze is, is ze best gestrest hierdoor. Daarnaast moet ze ook steeds vaker aan haar moeder denken, die vijftien jaar geleden met de noorderzon vertrok.
Liliën: Iedereen denkt dat Abigail zich onnodig zorgen maakt door haar perfectionisme en besteedt daar geen aandacht aan. Abigail is een no-nonsense vrouw en klopt zelfs niet bij haar vriendinnen aan als ze het niet ziet zitten als in de eerste week de locatie Noord onder water staat en de planning aangepast moet worden. Cleo zit ergens in Europa, Kim is in Berlijn bezig en Sophie probeert haar Amerikaanse droom waar te maken. Abigail voelt zich alleen en denkt veel aan haar moeder die haar gezin in de steek heeft gelaten toen Abigail nog erg jong was.
Abigail gaat regelmatig een kop koffie en overheerlijke (mokka)taart halen in The Rolling Stones, de tearoom waar Cleo voorheen werkte en Cleo’s vriendje nog steeds. Daar maakt Abigail kennis met Robin, de nieuwe barista met donker krullend haar en een neusring. Robin komt uit Renesse en heeft psychologie gestudeerd. Abigail kan het meteen met Robin vinden en een warme vriendschap ontstaat.
Peggy: In café The Rolling Scones ontmoet Abigail Robin, bij wie ze zonder schroom haar hart lucht. Met Robin in de buurt doet Abigail niet alleen bijzondere ontdekkingen over zichzelf, maar ook over haar familie… Net zoals verwacht, is ook dit deel, Marathons en Mokkataart, een zeer vlot geschreven verhaal. Het valt moeilijk aan de kant te leggen. We maken deze keer kennis met Abigail. Stap voor stap neemt Susan Muskee je mee in het leven van deze perfectioniste. Door het verhaal heen word je meegenomen naar zeer belangrijke elementen in het leven van deze jonge vrouw. Je voelt als lezer heel goed aan waar ze mee worstelt en wat haar leventje beïnvloedt.
Liliën: Muskee besteedt veel aandacht aan de verbouwing, en die stukken vind ik persoonlijk nogal saai en overbodig. Niet omdat het saai geschreven is, maar ik heb niets met verbouwingen. Ik geef liever de mensen mijn aandacht. Wat zij erg goed doet, is het beschrijven van menselijke emoties. Faalangst, drang naar perfectionisme, eenzaamheid en liefde. Abigail heeft vooral met liefde en gevoelens moeite. Dat is ook niet gek als je moeder haar gezin in de steek heeft gelaten voor een man.
Er valt veel te verwerken dus voor Abigail. Het leven loopt nu eenmaal niet volgens planning. Dat is wel duidelijk als ze tijdens het hardlopen struikelt en daarbij haar enkel verzwikt. Als ze daarbij ook nog verliefd wordt, weet ze helemaal niet meer waar het te zoeken. Zij is een binnenvetter en ondanks dat ze dol is op haar vriendinnen, geeft ze zich moeilijk bloot.
Peggy: De schrijfster lijkt voor ieder deel in deze reeks voor een andere aanpak van het verhaal te gaan. In deel1, Scones & Spotlights, werkte de schrijfster zeer veel met flashbacks. Deel 2, Polaroids & Poederdozen, leek dan weer eerder een op zichzelf staand verhaal, met af en toe een link naar deel 1. In deel 3 weet Susan Muskee ons dan helemaal te verrassen, door dit verhaal op hetzelfde tijdstip te laten afspelen als deel 2. Je wordt zo meegenomen naar eenzelfde moment in de tijd, maar op een compleet andere locatie en vanuit een volledig ander standpunt. Dit vind ik echt een pluspunt. Het is knap om zo een verhaal te schrijven vanuit een heel ander oogpunt met heel veel raakvlakken. En wat mij betreft hadden er nog meer overlappende scènes mogen zijn. Het zou zeker een toegevoegde waarde hebben en mocht het bezoek van Abigail aan Berlijn uitvoeriger beschreven worden. Het verhaal blijft ook vaak te oppervlakkig. Er zijn hoofdstukken en gebeurtenissen die zeker meer aandacht verdienen. De eerste keer dat Abigail op het appartement van Robin komt bijvoorbeeld. Hier is zeker plaats voor meer details. Zo ook wanneer er iets fundamenteels misloopt tijdens de verbouwingswerken. Hier wordt redelijk licht over gedaan en dat terwijl de voornaamste karaktertrek van Abigail haar perfectionisme is.
Liliën: Dan gebeurt er iets en het leven wordt op zijn kop gezet. Voor het eerst van haar leven heeft Abigail geheimen voor haar familie en vriendinnen. Wat moet ze doen? Komt het goed met de verbouwing? Kan de sportschool op tijd open? Wat moet ze aan met haar gevoelens?
Muskee heeft een leuke feelgoodroman geschreven die goed past bij de eerste twee delen. De nadruk in dit boek ligt meer dan bij de andere bij gevoelens en je anders voelen. Hoe ga je daarmee om? Hoe weet je of wat je voelt ware gevoelens zijn? Ik heb enorm veel in zin in het vierde en zeer waarschijnlijk laatste deel van deze serie. Een welverdiende 3 sterren voor Marathons & Mokkataart.
Peggy: Toch blijft het opnieuw een leuke feelgoodroman waarbij je lekker kan wegdromen. Waarbij het even voelt dat je deel uitmaakt van de groep hartsvriendinnen. Ik kijk vol verlangen uit naar het verhaal van Sophie. En stiekem hoop ik dat dit niet het laatste deel gaat zijn. Wie weet worden we nog verwend met een extra deel, wanneer we 5 jaar verder zijn in de tijd. Ik ben alvast zeer benieuwd hoe het dan gesteld is met de hartsvriendinnen.
Opnieuw een zeer leuk en vlot geschreven boek, dat zeker vraagt naar meer. Het geeft de juiste ontspanning en afleiding in deze tijden! Ik geef dit deel 3,5 lekkere en sportieve sterren.
Met de 3 sterren van Liliën en 3½ van Peggy scoort het derde deel een mooie 3¼ sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
