Klein maar barstensvol
[Recensie] Het is een verhaal zoals alleen Renate Dorrestein kan schrijven: een liefdesgeschiedenis die hoewel compact van vorm, toch uit zijn voegen barst van de gebeurtenissen. Van kaft tot kaft tellen we 94 pagina’s (in klein formaat) maar de geschiedenis die zich ontrolt, leeft, stuitert, glimlacht, huilt, vergeeft, schokt en verrast tot op de laatste bladzijde. Alsof dat niet genoeg is, is als extraatje de tekst verlucht met markante illustraties van Sylvia Weve. Chapeau, dat zeg ik.
Over welk verhaal hebben we het hier? Liever horen we onszelf, oorspronkelijk een luisterboek, nu omgewerkt tot een novelle. Navrant detail: het was het eerste boek dat Dorrestein uit haar pen kreeg na haar writer’s block. Inhoud: de jonge fotografe Mila vindt de liefde van haar leven. Ze doet alles om hem gelukkig te maken, maar hij verdwijnt spoorloos en het zeilschip waarop hij is vertrokken, wordt onbemand teruggevonden. Simuleert hij een ongeluk om stilletjes uit beeld te kunnen gaan, of spelen er vuige zaken?
Een relatief simpel gegeven, maar dankzij het smeed- en kneedwerk van Dorrestein uitgegroeid tot een volwassen verhaal. De levendige taal valt het meest op. “Ik was zesentwintig toen ik Dennis ontmoette. Ik had meterslange benen, hagelwitte tanden en kortgeknipt gitzwart haar dat vonkte in de zon. Mijn ouders hadden een vakantiehuis in Umbrië en een zeiljacht in de haven van Enkhuizen. Ze hadden ook twee Saabs, waaronder een cabrio. Bij ons thuis werd het woord ‘wagen’ niet gebezigd, wij hadden ‘auto’s’. Er werd niet met deuren geslagen. We gebruikten altijd een botermesje. En we spraken nooit anders dan met twee woorden, ook wanneer we elkaar beledigden.”
Veel tongue-in-cheek in dit kleine juweeltje, dat de connaisseur een plezierige stapeling van fijne leesmomenten oplevert. De menselijke interactie is realistisch, al krijgt de schoonmoeder van Mila wel wat karikaturale trekjes mee. Over de plotopbouw ook al geen klachten. Alle gebeurtenissen zijn logisch en leiden naar een toch nog onverwachte finale. Die, zoals het hoort, op de eindstreep plaatsvindt. Wat valt er nog meer te zeggen? Neemt en leest.
—
Ook gepubliceerd op Nico’s recensies
