Zeker geen thriller, maar wel mooi geschreven
[Recensie] Karin Fossum heeft al vele boeken op haar naam staan waarvoor ze diverse onderscheidingen heeft gekregen. Het meest bekend is ze van haar boeken over inspecteur Konrad Sejer. Ze is zelfs de beste Noorse misdaadschrijver aller tijden genoemd. Met deze psychologische thriller heeft ze deel een geschreven van de serie over detective Eddie Feber. Voor mij dus het perfecte moment om kennis te maken met deze auteur.
Aksel Adelson is een journalist bij de lokale krant. Hij bekommert zich om zijn zus Ellinor die pas werkloos is geworden en verslaafd is aan drugs en alcohol. Hun vader is overleden, maar hun moeder is nog steeds in leven. Ze hebben een slechte jeugd gehad, behalve voedsel en onderdak hebben ze nooit liefde gekend. Aksel gaat vaak bij zijn moeder op bezoek om klusjes te doen, maar hij en zijn zus kunnen niet wachten tot de draak overleden is.
Het, in de derde persoon geschreven, verhaal is traag en langzaam. Volgens de cover is het een psychologische thriller waarbij de flaptekst aan geeft dat vier Poolse arbeiders de dood vinden door een gaslek. Vlak daarna wordt in de buurt van dit ongeluk het ontzielde lichaam van een tachtigjarige vrouw gevonden. Het duurt heel erg lang voordat dat gebeurt; je hebt dan al twee derde van het boek achter de rug. En pas op dat moment komt detective Eddie Feber in beeld, maar echt spannend of een thriller wordt het nooit.
Toch is het wel een interessant boek. Doordat je Aksel dag en nacht volgt, zie je wat het effect is van zijn liefdeloze jeugd op zijn volwassen leven. Hij voelt zich verantwoordelijk voor zijn zus en moeder waardoor hij geen eigen leven kan leiden. Hij koopt alles tweedehands omdat hij op deze manier de ziel van de vorige eigenaar hoopt te vangen. En door de schrijfstijl vanuit de derde persoon komt het ook allemaal afstandelijk over. En dat afstandelijke voel je het hele verhaal door. Tussen Aksel en zijn moeder, tussen Aksel en zijn collega’s. Alleen met zijn zus heeft hij een band of zoals hij zelf zegt een alliantie. “Allebei hadden ze zich onttrokken aan het gezeur en het lawaai, aan de verwachtingen van de samenleving en aan de meningen van anderen, en ze hadden zich samen op de pechstrook geïnstalleerd.”
Met een verrassende wending eindigde het verhaal en liet het mij verward achter. Want wat vind ik nu van dit boek? Een thriller is het in de verste verte niet. Het boek heeft niet aan mijn verwachtingen voldaan, maar door de inkijk van de psychologische effecten van een liefdeloze jeugd waardeer ik het boek met 3 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
