Zenuwslopende momenten
[Recensie] In het voorwoord van deze ziektegeschiedenis legt Kees Kager uit waarom hij geaarzeld heeft het zoveelste verhaal over kanker te publiceren. Zou het iets toevoegen aan de talloze andere patiëntengetuigenissen?
Inderdaad is er weinig nieuws onder de zon. Kager stelt echter dat zijn relaas misschien toch iemand tot steun kan zijn. Maar wat zijn verslag écht de moeite waard maakt, is dat het vlot is geschreven. Woordkeus en zinsbouw zijn anders dan in het gemiddelde boek over kanker. Kager heeft dan ook al drie boeken op zijn naam staan, thrillers om precies te zijn. Min of meer in die stijl wordt het verhaal verteld. De auteur neemt de lezer mee tijdens de zenuwslopende momenten die de onzekerheid over de eerste klachten met zich meebrengt. De spanning neemt per bladzijde in sterkte toe (net als de druk op zijn door lymfevocht opgezwollen buik), tot bijna op de helft van het boek de definitieve diagnose wordt gesteld: folliculair non-Hodgkinlymfoom.
Daar wordt ook een aardig literair trucje toegepast. Op het moment dat de behandelend arts gaat vertellen wat er aan de hand is, wordt het verhaal onderbroken. Hoe het gesprek afliep wordt dan verteld in een mail die zijn vrouw aan de familie schrijft. De lezer voelt zich aldus ook bijkans familielid, omdat deze deelt in de rechtstreeks tot intimi gerichte ontboezemingen. Vanaf hier wordt het boek echter minder sterk. De vele uitgeschreven mails, Facebookberichten en appjes van familie en kennissen zijn lang niet allemaal even boeiend.
—
Eerder verschenen in Hematon Magazine
