Ik zit hier met niets te vrezen een man van de ratio te wezen
[Recensie] Maanscherf begint met een terugblik van de hoofdpersoon op zijn jeugd. Hij beschrijft hoe hij terugverlangt naar de eenvoud van die tijd en zijn eerste verkenningen van de wereld van de vogels (zijn vader achterna). Het verhaal zelf speelt zich af op het moment dat Nelson Mandela president van Zuid-Afrika (1994) werd.
“Het is nog purper aan de horizon als ornitholoog Alphonse (Fons) van Felius een zeilboot huurt in de haven van een slaperig Frans kustplaatsje en koers zet naar Les Sept Iles, een archipel waar veel jan-van-Genten leven.”
Maar deze reis is geen veldonderzoek, hij onderneemt deze tocht voor zichzelf.
Voordat hij in de boot stapt, bezoekt hij de vuurtorenwachter Aurélie om te melden dat hij de zee opgaat en te vragen of zij hem meer kan vertellen over de stroming van de zee en de weersverwachting de komende dagen. Het soort gesprek dat zich tussen hen ontspint komt op mij erg ongeloofwaardig over, zowel de thema’s die besproken worden als de vertrouwde toon van het gesprek verwacht je niet in een kennismakingsgesprek en ook het verhaal zelf geeft geen aanleiding tot deze vertrouwelijkheid.
“Tijdens zijn onstuimige reis” filosofeert Fons over belangrijke gebeurtenissen in zijn leven: het eerste vriendinnetje, de band met zijn ouders – met name met zijn vader, de verhuizing van Frankrijk naar Nederland, gebeurtenissen op de middelbare school, de wederwaardigheden met collega-ornithologen en de universitaire wereld met zijn vriendjespolitiek.
De inzichten die hij tijdens de reis opdoet sterken hem in het geloof dat vogels boodschappers van voorzienigheid zijn – hoezeer dat ook tegen zijn rationele aard indruist. Gaandeweg ontpopt de zeilexpeditie zich tot een zoektocht waarin Fons alles op alles moet zetten om zijn verstand niet te verliezen.
De titel Maanscherf verwijst naar een droom die de hoofdpersoon als kind heeft, waarin hij de maan in scherven ziet vallen. Een droom die ook later in zijn leven een rol speelt.
Het verhaal voelt voor mij regelmatig geconstrueerd aan waardoor het niet lekker loopt. Het gevoel bekruipt me dat de auteur probeert mooie zinnen te bouwen met (te)veel mooie en ingewikkelde woorden, die dan toch mank gaan. Dat geeft me als lezer een ongemakkelijk gevoel, alsof ik getuige ben van een worsteling die niet helemaal goed afloopt.
Over de auteur
“Laurens van den Broek is opgeleid als ontwerper, maar heeft de Letteren nooit uit zijn hoofd kunnen zetten. Gedurende zijn opleiding schreef hij korte fictieve verhalen. In 2014 nam hij deel aan het eerste Das Magazin Zomerkamp, wat hem ertoe zette een roman te schrijven. Nu, na voltooiing van een masterstudie Design Cultures en opgedane werkervaring als ontwerper en tekstschrijver, doet zich de kans voor zijn droom te verwezenlijken.” [Informatie van de uitgever.]
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
