Zoek jezelf, zuster
[Recensie] Het omslag trok me over de streep – dat prachtige rode lettertype met de veelbelovende titel in een witte cirkel, het meisje in silhouet eronder, op een zwart plateau haar toekomst tegemoet wandelend. Geweldig.
Dus begon ik een paar dagen later in het bijbehorende verhaal. Korte inhoud: het meisje (dat meisje uit de titel, ja) voelt zich in deze wereld niet plezierig. Ze is eenzaam, het lijkt of alles en iedereen tegen haar is. Haar opa hoort dat en gaat haar het geheim van het leven laten ontdekken. Ze wordt geconfronteerd met haar angsten die ze overwint, maar er komt nog iets belangrijks aan het licht.
Die opzet van opa/kleindochter komt bekend voor. Meester/leerling, vakman/gezel, letterkundige/analfabeet, bruut/softie: een tegenstelling werkt erg goed om een verhaal te ondersteunen en de lezer daarin mee te nemen. Zo ook hier: Lisa komt op gezette tijden bij opa om haar hart te luchten, en opa merkt dat ze niet lekker in haar vel zit. Hij gaat haar helpen.
Hier komt het belang van goede dialogen om de hoek kijken. De lezer krijgt de rest van het boek een tweespraak tussen de oude man en het meisje voorgeschoteld die niet erg naturel verloopt. ‘Show, not tell’ is een oude schrijverswet, die hier beter toegepast had kunnen worden. Zo lezen we als Lisa haar frustraties met hem deelt:
“Opa’s glimlach werd groter. ‘Bravo meissie,’ zei hij met een krachtige stem.
Lisa keek hem met een verbaasde en vragende blik aan.
‘Ik ben onder de indruk,’ verklaarde hij zich nader…
‘Ben je niet kwaad of teleurgesteld?’ vroeg Lisa voorzichtig.
‘Integendeel,’ zei opan met luide, enthousiaste stem…
‘Je hebt volledig gelijk,’ zei opa enthousiast.”
Een ander puntje is de pregnante wijsheid van opa. Als ik Lisa was, zou ik al een paar keer tegen opa gezegd hebben dat hij best iets uit mag leggen, maar asjeblieft niet zo vanuit alwetendheid:
Opa helpt Lisa van haar spinnenangst af met een filmpje:
“De kinderen waren een grote zwarte spin aan het pesten, die uit zijn schuilplaats tevoorschijn kwam.
Lisa gilde nog eens en deed haar handen voor haar ogen. ‘Gadverdamme! Ik kan hier niet naar kijken!’
Opa stopte het filmpje. ‘Je ziet wel een spin, maar hij is hier niet hè?’
Lisa … keek opa met een angstige blik aan. ‘Snap je dan niet dat ik het vreselijk vind om en spin te zien en al helemaal zo’n joekel?’
‘Ik snap het wel en toch weet ik dat jij ook weet dat het niet hetzelfde is als een echte spin. En voor het project is het belangrijk dat je dit filmpje in zijn geheel ziet, dus wil je je over je angst en weerzin heen proberen te zetten en even met me mee blijven kijken?’”
Ja, zou je willen roepen, we snappen het.
Oké, de stijl kan beter, maar het idee achter het verhaal is goed. Opa leert Lisa de geheimen van het leven, eigenlijk leert hij haar zichzelf zoeken. Inhoudelijk betreden we dan esoterisch terrein. Voor de gevorderde lezer op dit gebied komt er veel bekends voorbij. De geheime leer, Bhagavad Gita, De Alchemist, Een cursus in wonderen, Een ongewoon gesprek met God, The Secret, allemaal boeken die Lisa mag bekijken. En ervan leren. Zo leert ze breder om zich heen te kijken.
Nieuw is dat allemaal niet, wel nuttig om kennis van te nemen. Maar de crux van het boek is wel nieuw- een mooi inzicht dat inderdaad een leven kan veranderen. Dat leert Lisa dan toch maar weer van die ouwe opa, en zoals dat gaat in de wederkerige wereld van de spiritualiteit, steekt opa zelf er nog wat van op.
Een leuk boek dus, met een aardig verhaal. Dat daarmee de lezer naast bekende wijsheden, ook een brandnieuwe blik op het leven biedt. Al kleurt dat de wereld maar één tintje mooier, dan is dat mooi meegenomen.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok
