Bewogen levensverhaal
[Recensie] Met Mag ik het klokhuis?, deelt de auteur zijn eigen –bewogen- levensverhaal. Een leven dat voor het overgrote deel één grote zoektocht is geweest; een zoektocht naar vrijheid. Bovendien blijkt dat kinderen uit hetzelfde gezin op totaal verschillende wijze kunnen terugkijken op hun jeugd én dat ouders een alles overtreffende rol spelen in de ontwikkeling van een kind. Een ontwikkeling die zich ook in het volwassen leven voortzet en waar dat effect van de jeugd in veel gevallen aanwezig blijft.
Peter wordt geboren aan het begin van de oorlog, maar groeit op ten tijde van de bevrijding. Vader is slechts een mysterieuze afwezige en moeder voedt hem, zijn twee broers en zus, alleen op. Die jeugd, die zich overigens afspeelde aan de onderkant van de samenleving, wordt door de diverse kinderen verschillend beleefd en ook op de rol van de moeder wordt door de kinderen verschillend teruggekeken. Dat komt vooral tot uiting aan het sterfbed van moeder die zevenennegentig werd.
“Mijn moeder was voor mij de vrouw bij wie haar kinderen op de eerste plaats kwamen. Maar misschien kwam dat doordat zij inmiddels meer volwassen was toen Harry en ik in de oorlog op de wereld kwamen. Paul kreeg als eerstgeborene een ongehuwde moeder van slechts zestien jaar. Mijn zus kwam twee jaar later. In die tussentijd was er getrouwd.”
Het is ook aan dat sterfbed dat Peter verneemt dat moeder in de oorlog ‘niet netjes’ is geweest. Is zijn vader wellicht niet degene die hij denkt dat het is? Een gedachte die hem niet zozeer stoort als wel intrigeert. Heeft hij tenslotte niet altijd gedacht anders te zijn dan de anderen?
Peter gaat al jong zijn eigen weg, op zoek naar vrijheid. Een zoektocht die hem leidt over een hobbelig pad vol hoogte- en dieptepunten en die hem uiteindelijk, samen met zijn vrouw, brengt naar de Australische outback. Net als zijn hele leven, kende ook zijn laatste huwelijk de nodige hobbels. Hobbels echter die zij samen wisten te overwinnen en die mede effect waren aan onverwerkte jeugdervaringen. Het is uiteindelijk in Australië waar Peter hetgeen vindt wat hij zijn hele leven zocht en waar hij zijn demon kwijtraakte, want “In een wereld zonder angst, waar liefde regeert, was er voor hem geen plaats.”
Vlerkoorde koos ervoor dit verhaal te vertellen in de eerste persoon, hetgeen het een bijzonder persoonlijk karakter geeft. De lezer volgt hem vanaf zijn jongste jeugd, via opleidingen, carrière keuzes, relaties en het vaderschap, terwijl hij altijd op zoek is. Die constructie biedt niet alleen een diepe verbondenheid met de hoofdpersoon, maar ook een fraai tijdsbeeld. Zijn intense levenspad en zoektocht raken diep en zullen ongetwijfeld bij veel mensen herkenning in hun eigen leven veroorzaken.
De auteur hanteert bij dit alles overigens een verzorgde en aantrekkelijke schrijfstijl die het boek doet lezen als een roman.
“De ommekeer kwam toen Helena begreep dat zij door mij af te knijpen zichzelf tekortdeed. Zichzelf afsneed van datgene waar zij zo innig naar verlangde: liefde. Niet zozeer van mij, maar de liefde voor zichzelf. Wie niet van zichzelf houdt, kan de liefde van een ander niet toelaten. Zij zag in dat haar angsten in haar leven nog altijd de dienst uitmaakten. En dat het nodig was om blij te zijn met zichzelf als allerhoogste prioriteit op haar werklijstje te zetten. Dit was het beslissende keerpunt.”
Mag ik het klokhuis is een prachtige, autobiografische roman die doet stilstaan en nadenken..
—
Eerder verschenen op Hanneke Tinor-Centi
