Een overtuigend einde!
[Recensie] De angstaanjagende wezens zijn terug en ze zijn de Jane Tucker Blindenschool binnengedrongen. Tot Malories verbijstering draaien dit keer zelfs de blinden door en worden gek. Malorie, die altijd haar blinddoek voor heeft, hoort de meest afschuwelijke geluiden als mensen elkaar te lijf gaan, tot aan doodskreten toe. Ze is bang dat haar kinderen gevaar lopen en gaat naar hen op zoek. Het lukt hen gelukkig om aan deze hel te ontsnappen.
Tien jaar later leven Malorie en de kinderen nog steeds met blinddoeken op. Zij hebben inmiddels een plek gevonden waar ze enigszins veilig kunnen leven. Het is nog steeds levensgevaarlijk om zonder blinddoek om te leven, aangezien de wezens overal zijn, het lijkt er zelfs op dat hun aantal toeneemt. Vooral Tom heeft een hekel er aan om buiten zijn blinddoek om te doen, zoals zijn moeder keer op keer benadrukt. Volgens haar is alleen je ogen dichthouden te gevaarlijk, je zou van schrik je ogen per ongeluk open kunnen doen. Hij snapt dat ze in theorie gelijk heeft, maar hij is inmiddels zestien en er is niets geweest wat heeft geprobeerd zijn ogen te doen openen. Hij houdt van ontdekkingen doen die het leven aangenamer kunnen maken. Malorie houdt hem hier in echter tegen, uit angst dat hij het gevaar van de wezens onderschat.
Op een dag komt er een onbekende man langs, hij noemt zichzelf een volksteller. Hij verzamelt informatie, niet alleen over de mensheid, maar ook over de wezens. Hij heeft een gerucht gehoord dat er een wezen gevangen is genomen. Malorie vertrouwt hem niet en stuurt hem weg. Op verzoek van Tom en Olympia laat hij papieren met zijn bevindingen achter om te lezen. Er staat veel informatie in, over overlevenden, over gemeenschappen die gevormd zijn en de mate van vooruitgang die zij geboekt hebben. Vooral Tom, met zijn onderzoekende geest, is erg onder de indruk van deze informatie. Ze komen tot hun verbijstering erachter dat op de lijst van overlevenden namen staan van twee mensen die Malorie heel dierbaar zijn en van wie zij dacht dat deze overleden waren. Malorie besluit het risico te nemen om met haar kinderen een lange en gevaarlijke reis te maken om op zoek te gaan naar deze mensen.
Josh Malerman heeft goed weten over te brengen hoe anders het leven twaalf jaar later is. Malories kinderen hebben ondanks boeken en de verhalen van hun moeder over vroegere tijden moeite zich voor te stellen hoe het leven toen was. Malorie vertrouwt nog steeds niets en niemand. Soms neemt zelfs paranoia de overhand, maar dat is niet vreemd in de bizarre wereld waarin ze moeten zien te overleven. Malorie, Olympia en ook Tom maken alle drie een grote ontwikkeling door. Malorie leert omgaan met haar angsten. Olympia en Tom zijn in feite nog pubers. Doordat zij een bijzondere opvoeding hebben gehad en geen normale sociale contacten zoals tieners die normaalgesproken hebben, zetten ze zich pas later af tegen hun moeder dan in onze maatschappij gewoon is. Vooral Tom begint zich langzamerhand tegen zijn moeder te verzetten. Hij kent de wereld van vroeger niet, toen de wezens er nog niet waren. Hij wil graag geloven dat er meer is in het leven dan alleen overleven. Door de volksteller komt hij erachter dat er mensen zijn die anders over de wezens denken dan zijn moeder, wat hem erg intrigeert en nieuwsgierig maakt naar de wereld buiten het kamp.
Het verhaal is ongelofelijk spannend. Het is een hele nieuwe wereld waarin zij en de kinderen terecht komen, een wereld compleet ingericht om blind in te kunnen leven. Maar niet iedereen is het eens met deze manier van leven. Josh Malerman beschrijft goed hoe verschillend mensen reageren op het nieuwe leven na het verschijnen van de wezens. Daar waar Malorie erg bang en voorzichtig blijft, zijn er mensen die onderzoek doen naar de wezens en hun bedoelingen. Mensen die de oude wereld niet kennen zijn minder angstig, kunnen zich er geen voorstelling meer van maken hoe het vroeger is geweest. En dan zijn er nog mensen die proberen ondanks alle problemen een nieuwe toekomst op te bouwen en zich niet tegen te laten houden of zich te verstoppen voor de wezens. Door de herinneringen die Malorie aan vroeger heeft, zie je het enorme contrast met de huidige manier van leven.
Er was een ding dat mij opviel: op de flaptekst staat ‘Twaalf jaar nadat Malorie en haar kinderen opvoeren naar veiligheid…’. Toen ik daarna begon met lezen was ik in de veronderstelling dat er dus twaalf jaar waren verstreken. Tot mijn verbazing is haar dochter Olympia op de eerste pagina pas zes jaar en dat kwam niet logisch op mij over. Na enkele pagina’s lezen blijkt dat dit deel speelt op het moment dat Malorie en haar kinderen twee jaar op de veilige plek zijn. Het blijkt de proloog te zijn. Het volgende deel van het boek daarna begint met de titel ‘Tien jaar later’. Jammer van deze korte verwarring.
Ik vind Malorie een waardige opvolger van De kooi en doet er zeker niet voor onder. Het is beter dan ik van te voren had verwacht. Vaak valt een vervolg toch wat tegen. De kooi was enorm verrassend, Malorie is een goed, krachtig en passend einde van het verhaal dat met De kooi begon. Josh Malerman heeft met dit boek het verhaal een overtuigend einde gegeven. Ik geef het graag 4 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
