Subtiele diversiteit
[Recensie] Jippie! Margriet du Maine levert ons verhalenverslinders met Verboden Kleuren een potentiële klassieker. Ten eerste is het een dik boek, wat helpt in de weging voor klassiekers. Ten tweede gaat het ergens over, namelijk over wat alledaagse uitsluiting (of discriminatie, als je dat een fijner woord vindt) teweeg kan brengen. En ten derde schept ze een originele wereld; eentje die in kleuren is ingedeeld. Zie ook de titel in dit verband.
Ook best belangrijk: ze kan schrijven. Dat merk je als je bij kop en kont het verhaal in tuimelt. We kijken mee door de ogen van Kind, een tikje recalcitrant meisje. Ze woont in een soort weeshuis samen met veel meer andere kinderen, in afwachting van echtparen die af en toe komen kijken en een kind voor zichzelf meenemen. Behalve Kind, want zij is een Coloriet.
Wat dat betekent, weet ze zelf niet eens. Maar ze voelt wel dat ze niet tussen de andere brave, gehoorzame, volgzame kinderen past. Braaf en al dat andere is zij niet: zij bijt van zich af, soms letterlijk. De leiders van het huis hebben het allang opgegeven om te proberen haar te helpen, of te sturen. Kind is een zwart schaap tussen de anderen, en als er weer een echtpaar komt, wordt ze opgesloten op zolder.
Dan komt Maan langs, een mysterieuze vrouw/tovenares, die Kind wil meenemen. Weerbarstig als Kind is, weigert ze dat, maar ze voelt ook wel dat dit misschien een kans is op een ander leven. Op dat punt gaat het grote avontuur van start dat je zelf maar moet lezen, dat zou ik in elk geval zonder uitstel gaan doen.
Dit boek is van viersterren kwaliteit. Het zet een fantasy-achtige wereld neer met kleurrijke figuren, maar weer niet zo fantasy dat de gelijkenis met onze eigen aarde ophoudt. Als lezer leef je je makkelijk in. De taal is toegankelijk, het verhaal trekt je aandacht en maakt je nieuwsgierig, dus doorleesgevoelig, en de queeste is spannend, met ups en downs zoals het hoort. Alle elementen dus voor een boek dat zijn eigen plek verdient op de boekenplank.
Du Maine bouwt alles solide op, in klare taal, en laat bij de opbouw van de hoofdstukken (en de geschiedenis) geen steken vallen. De karakters zijn helder, de hoofdpersoon is prettig tegendraads, de meester/pupil verhouding is in orde.
Wat het verhaal daarbovenop compleet maakt, is het onderwerp. In het huidige tijdsgewricht vinden we veel buzzwoorden: rassenongelijkheid, discriminatie, mensen van kleur, slavernij. In deze wereld zijn die problemen extreem uitvergroot. Dat zet aan tot denken – gratis tip voor meer mensen.
En nu lezen. Hup!
—
Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok
