De eerste 28 jaar
[Recensie] Onlangs bereikte koningin Máxima van Nederland de leeftijd van 50 jaar. Ter gelegenheid daarvan schreer Marcia Luyten een biografisch portret in twee delen: Moederland eindigt vlak voor de ontmoeting van Máxima en prins Willem-Alexander. Dit boek speelt zich dan ook voornamelijk af in Argentinië, het land waar Máxima Zorreguieta in 1971 werd geboren.
De eerste helft van het boek gaat over Máxima’s voorouders en de geschiedenis van Argentinië. Het is een land van immigranten. Máxima’s opa-opa-opa kwam uit Baskenland. Als tiener maakte hij een paar eeuwen geleden de grote oversteek, om nooit meer terug te keren. Zijn nakomelingen zijn zich nog steeds bewust van hun afkomst.
Buenos Aires, de hoofdstad van Argentinië, is gebouwd in de stijl van het oude Parijs en Italiaanse steden. Er is bijvoorbeeld een operagebouw dat lijkt op de opera van Milaan, maar dan nog een maat groter. Rijke Argentijnen flaneren er. Ze hebben hun kapitaal verdiend als grootgrondbezitter. Op hun landerijen wordt graan en soja verbouwd, waarmee runderen worden gevoed. De uitvinding van de diepvries zorgde ervoor dat Argentinië naast graan ook rundvlees kon gaan exporteren. Geopolitieke veranderingen gooiden roet in het eten. In de twintigste eeuw kwamen presidenten uit diverse politieke richtingen aan de macht, wat het land en haar munt instabiel maakte.
Grootgrondbezitters
Het boek is in grote lijnen chronologisch, maar de schrijver legt ook continu dwarsverbanden en springt dan heen en weer in de tijd. Soms valt ze daarbij in herhalingen en ik vind het niet altijd goed te volgen. Het wordt zo wel goed duidelijk hoe Máxima is geworden zoals ze is, beïnvloed door haar familie en haar geboorteland.
Máxima’s vader, Jorge Zorreguieta, kwam niet uit een familie van grootgrondbezitters. Toch raakte hij bevriend met mensen uit de hogere klasse en hij klom op tot staatssecretaris en minister van Landbouw. In die functie reisde hij de hele wereld over om exportdeals te sluiten. Het zorgde ervoor dat Máxima en haar broer naar een chique privé-school konden. Als kind maakte ze mee dat haar vader continu beveiligd werd en zelf mocht ze niet met het openbaar vervoer reizen, want er werden aanslagen gepleegd op politici en hun gezinnen.
Toch had Máxima een fijne jeugd en ze sloot vriendschappen voor het leven. Na de middelbare school ging ze economie studeren en daarbij ook meteen werken om de hoge studiekosten te kunnen betalen. Haar extraverte, sociale persoonlijkheid maakte indruk. Ze was niet zo goed in de cijfers, maar blonk uit in contacten met klanten. Na haar studie vertrok ze naar New York: een enorme sprong in het diepe. Ze belde iedereen op die ze ook maar een beetje kende om te vertellen dat ze daar wilde gaan werken. In combinatie met een beetje geluk kreeg ze een baan bij een grote bank. Na een paar jaar vroeg ze zich echter af of dit was wat ze de rest van haar leven wilde. De ene na de andere vriendin ging trouwen. Máxima had wel vriendjes, maar die ene was ze nog niet tegengekomen.
Er komen veel namen voorbij en ik vind het niet zo boeiend om te lezen waar Máxima allemaal op vakantie ging. Toch is het aardig om op deze manier mijn beeld van haar in te kleuren. Het tweede deel Vaderland laat nog op zich wachten, maar het staat al op mijn leeslijst.
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
