Dampende seks
In de nieuwe roman van Marion Bloem, Meer dan mannelijk, blikt de naamloze ik-figuur (een gevierd acteur van in de vijftig) terug op zijn leven. Een leven dat beheerst wordt door seks met Etna, een vrouw met een metaforische naam. Seksualiteit is een mooi thema voor een roman, maar ook een moeilijk thema omdat ranzigheid overal op de loer ligt. Bloem heeft die valkuil niet weten te ontwijken. Het enige wat na lezing van het boek over blijft: het gaat over een morsige seksmaniak.
Etna, een Amsterdamse met Italiaanse ouders, komt in het leven van de hoofdpersoon als liefje van een inwonende achterneef. De ik is dan 13, vroegrijp op seksgebied en in het bezit van een al volwassen en goddelijk lichaam. Etna blijkt niet vies van hem en al snel neuken ze de sterren van de hemel. Dat is het begin van een levenslange obsessie, ze kunnen niet met en zonder elkaar. Hun wegen scheiden: zij wordt een internationaal filmregisseur, hij een bekende acteur. Maar altijd en overal worden ze naar elkaar toegetrokken. De ik-figuur zoekt bevrediging bij een eindeloze reeks andere vrouwen, maar niemand is zo goddelijk als Etna.
Het is niet duidelijk waarom Bloem bijna 300 pagina’s nodig heeft om de lezer te overtuigen van de seksdrive van de hoofdpersoon. Na een paar expliciete scènes weten we het wel.
Ik likte, beet een beetje, sabbelde op haar huid als een hongerige baby en tussen mijn benen groeide iets groter dan het ooit was geweest. Ik ging totaal op in het zuigen, likken en bijten van die ene hand, alsof ik mijn eigen pik met mijn mond klaar sabbelde, kijkend naar haar gezicht, haar borsten, haar navel, fantaserend over wat er onder het rode katoen verborgen zat. Opeens gebeurde wat mij alleen nog in dromen was overkomen. Ik werd overvallen door een orgasme dat niet leek te willen stoppen. Ik hing over haar heen, schokkend, met haar vuist in mijn mond. Kwijl droop uit mijn mond.
De ik volhardt echter in zijn verhalen van zijn platte ‘cherchez la femme’ en zijn avonturen met Etna. Het enige wat het verhaal leesbaar houdt is dat langzamerhand duidelijk wordt dat de hoofdpersoon het verhaal vertelt aan zijn kind. Etna is ooit zwanger geraakt van hem, maar zij heeft het kind altijd bij hem weggehouden. De ik heeft ook een radeloze angst voor doktoren, wat leidt tot een verwaarloosd prostaatprobleem en uiteindelijk kanker. Door dit lichamelijk ongemak verdwijnt de tussenbeense stuwing en komt de hoofdpersoon tot inkeer. Hij wil nu zijn kind vertellen hoe de liefde tussen van zijn of haar ouders in elkaar steekt.
Aan het eind van het boek wordt duidelijk hoe het zit met het mysterieuze kind en de gevolgen van de kanker. De hoofdpersoon heeft er genoeg van zijn leven te laten dicteren door zijn obsessie voor seks met Etna. En dan blijkt Bloem meer in huis te hebben dan seks. Want in de verlangde toenadering met Etna wordt de eenzaamheid van de hoofdpersoon invoelbaar. Eigenlijk begint het boek hier, Bloem laat het er echter eindigen. Dit deel van het verhaal met emotionele diepte legt dan ook nauwelijks gewicht in de schaal. Het valt in het niet bij het veel grotere, dampende deel. Het boek heeft een mooi thema en bevat een – in potentie – mooi verhaal, maar is tegelijk heftig in onbalans.
