Bookspot had de promotietour van Camilla Läckberg aangegrepen om samen met de uitgever, The House of Books, flink uit te pakken met een goed georganiseerde meet-and-greet, inclusief interview door Liddie Austin (wat ze uitstekend deed). Aangezien het een erg leuke bijeenkomst was met een bijzonder op dreef zijnde, grappige Camilla wil ik graag hier een verslag van neerzetten.
Liddie: ‘Je hebt van jezelf gezegd dat je lui bent, maar ook dat je jezelf steeds opnieuw wilt uitdagen. Dat lijkt me een lastige combinatie. Ik las op je twitter account dat je erg zenuwachtig bent voor dit boek. Waarom?’
Camilla: ‘Zenuwachtig is niet het goede woord. Doodsbenauwd komt dichter in de buurt. Slapeloze nachten heb ik ervan gehad. Wat ik namelijk van lezers gemerkt heb, is dat ze vrij conservatief zijn. Wanneer je zoals ik een serie schrijft, willen ze niets liever dan een vervolg daarop lezen, met dezelfde hoofdpersonages. Als je als schrijvers iets anders oppert, hoor je meteen kreten als: waarom??? Ik heb toch de gok genomen. Gelukkig merk ik aan de reacties dat het mijn lezers bevalt. Ik wou gewoon iets totaal anders doen dan de Fjällbacka serie. Ik denk dat de kracht van mijn boeken de herkenbaarheid is. De lezers kunnen zich identificeren met mijn personages Erica en Patrick. Ook in mijn nieuwe boek, De Gouden kooi, is dat niet anders.’
Liddie: ‘Net als veel andere thrillerschrijvers zei je ook eens dat je schrijft over je grootste angsten. Welke angst heb je in dit boek aangepakt?’
Camilla: ‘Had ik het in mijn vorige boeken vaak over kinderen die gewond raakten, vermist, vermoord of mishandeld, wat voor een moeder een grote angst is, in dit boek heb ik het meer over de angst om je macht als vrouw kwijt te raken. Wij, vrouwen, zijn er erg goed in om onze macht weg te geven en om ons afhankelijk te maken van een man. Met mijn carrière ben ik zelf niet langer afhankelijk van een man, maar dat ben ik wel geweest. En met mij heel veel andere vrouwen. Die leven in een constante angst van wat er zal gebeuren als hij me verlaat of dood gaat, of dat er iets anders vreselijks gebeurd. Wat moet ik dan doen? Waar moet ik wonen? Ik kan het me niet veroorloven om te gaan scheiden, want ik kan met mijn kinderen geen eigen woning betalen. Dat soort angsten spelen een rol in dit boek. Met het originele idee loop ik al een jaar of tien rond.
Het vindt zijn oorsprong in een boek van Fay Weldon, The Life and Loves of a She-Devil. Dat is een boek van meer dan 25 jaar oud. Ik dacht bij mijzelf: hoe zou zoiets in deze tijd eruitzien? Dat is de basis van mijn nieuwe boek geworden. Het gaat om een vrouw, Faye –met een knipoog naar Fay Weldon- die zo bedrogen wordt door haar man, op elke manier die je kunt bedenken, dat ze besluit dat het welletjes is geweest. Ze is zo woedend dat ze besluit om terug te slaan. Kijk, het is een fictief persoon; ik hoef haar daden niet goed te keuren, gelukkig. Dus luisteraars, doe dit niet thuis na alsjeblieft. [gelach in de zaal] Ik denk dat fantaseren over wraak heel therapeutisch en gezond kan zijn. Faye gaat echter verder dan fantaseren alleen.’
Camilla: ‘Laat de make-up en de hoge hakken jullie niet misleiden. Vanaf heel jong ben ik gefascineerd geweest door moordenaars en de donkere kant van de samenleving. Terwijl andere meisjes van mijn leeftijd over paarden lazen, verslond ik boeken over seriemoordenaars. Met name vrouwelijke moordenaars vind ik interessant. Alleen vrouwen zijn wreed genoeg om hun man heel langzaam te vergiftigen, terwijl ze hen zogenaamd liefdevol verzorgen. Mannen pakken eerder een honkbalknuppel en bammmm. Dat is totaal niet “sophisticated”. Daarom heb ik veel meer interesse in vrouwelijke woede, wraak en moord. Wij, vrouwen, zijn veel kwaadaardiger. Voor mij is wraak het terugnemen van de kracht. Als iemand jou iets flikt, wat dan ook, dan voel je je machteloos. Als je wraak neemt, neem je ook de kracht weer terug. Vanaf heel jong leren vrouwen om lief en aardig te doen. Zelfs als op de kleuterschool jongetjes aan je haar trekken, wordt tegen je gezegd dat ze dat niet kwaad bedoelen, maar eerder een teken van affectie is. TREK NIET AAN MIJN HAAR ALS JE ME MAG! Meisjes worden geleerd om de andere wang toe te draaien. Faye doet dat niet.’
Liddie: ‘Dat duurt toch even voordat Faye iets doet.’
Camilla: ‘In het begin offert ze zichzelf op, zet ze zichzelf opzij. Voor de kinderen, voor haar man, zeggend tegen zichzelf dat haar tijd wel zal komen. Dat zie ik vaak bij vrouwen die zichzelf zo wegcijferen dat ze zichzelf volledig kwijt zijn op een gegeven moment. Na een tijdje herken je jezelf niet eens meer. Je weet waar je man of je kinderen van houden, maar voor jezelf weet je dat niet meer.’
Liddie: ‘Ook als je man erg rijk is?’
Camilla: ‘Dat geld gaat alleen maar over macht. Zo’n rijke man verandert de balans in een relatie. Huisvrouw zijn is een zware baan. Als ik drie dagen achter elkaar bij mijn kinderen ben, snak ik ernaar om te gaan werken. Maar vrouwen die 15, 20 jaar alleen voor de kinderen hebben gezorgd, lopen achter in hun carrière, hun ontwikkeling, hun pensioen, noem maar op. En wat als die man er dan van door gaat? In het boek heb ik een duidelijke boodschap: vrouwen moeten hun macht niet weggeven; vertrouw op niemand anders dan op jezelf [gelach in de zaal] Ik hoor het al, heel veel vrouwen hier hadden dit graag 20 jaar eerder gehoord!’
Liddie: ‘Faye organiseert haar wraak via een groep van bedrogen vrouwen. Laten we dit eens in deze zaal bekijken. Wie is hier door hun man bedrogen?’ [ongemakkelijk rumoer in de zaal na deze onverwachte oproep; als eerste steekt Camilla haar hand op, net als de interviewster]
Camilla: ‘Ik heb zoveel plezier gehad om dit boek te schrijven. Geen uitgebreide research nodig gehad. Dit boek is een hommage aan de boeken uit de jaren ’80 van de vorige eeuw. Schrijvers als Sydney Sheldon, Jacky Collins en Judith Kranz heb ik toen als teenager verslonden. Toen ik er als volwassene aan terug dacht, realiseerde ik me dat het allemaal om heel sterke, onafhankelijke vrouwen ging. Die hun fortuin maakten en dat aan zichzelf spendeerden. De golf boeken die daarvoor in de plaats kwam, ging meer over de vrouw die thuiskwam, haar man in bed aantrof met de secretaresse, wegvlucht naar het huis van haar ouders; daar een boekwinkeltje opent en verliefd wordt op de man van de plaatselijke honden uitlaatservice. Wat is er met rijke overdaad gebeurd waar je zo heerlijk in kon wegdromen? Waar zijn de koninkrijken gebleven? Daar wil ik met dit boek naar terug keren. Zoals die Australische serie, East of Eden, van een vrouw die door haar man bij de krokodillen wordt gegooid, plastische chirurgie krijgt en terugkeert als supermodel en vervolgens wraak neemt op haar man. Waar zijn deze verhalen gebleven?’
Liddie: ‘Je bent zelf ook een zakenvrouw.’
Camilla: ‘Ik heb economie gestudeerd. Met een groepje andere vrouwen heb ik een investeringsbedrijf opgezet. Toen ik dat met een vriendin besprak en we elkaar polsten over hoe zoiets zou moeten, bleken we beide daar niets over te weten. Maar, zeiden we, mannen doen zoiets al eeuwen, dus hoe moeilijk kan dat nu eigenlijk zijn? [de zaal ligt dubbel] Toen ik mijn boek omschreef als een product, schrok iedereen er eerst van. Maar het is wel zo natuurlijk. Je wilt dat je gelezen wordt. Daarom kun je best wat moeite voor doen om zoveel mogelijk mensen daarmee in contact te brengen. Helemaal niet zo gek om je boek als een “product” te zien. Van een van mijn ex-mannen, ik heb er drie, heb ik destijds een schrijfcursus cadeau gehad. Daar heb ik veel aan te danken. Mijn schrijven heeft me onafhankelijk gemaakt. Al mijn nieuwe relaties maken in het begin dezelfde fout. Als ik een stukje uit mijn beginnende manuscript voorlees, gaan ze direct op- en aanmerkingen maken. NEE, mannen, daar vraag ik niet om. Ik wil gewoon een klankbord dat niets anders zegt dan: goed bezig, ga zo door. Dat duurt meestal een maand of drie voor die mannen het doorhebben. Ze worden ook steeds jonger merk ik. Toen ik rond de 40 single was, kwamen er uitsluitend (veel) jongere mannen op me af. Mannen dezelfde leeftijd willen geen vrouw die meer succes en rijkdom heeft dan zijzelf. Zij willen de bovenliggende partij zijn in de relatie. Jongere mannen hebben daar geen last van, die denken misschien komt dat later nog voor me. Mijn huidige echtgenoot is dertien jaar jonger dan ik. Toen mijn dochter van vijftien zich beklaagde dat ze geen vriendje had, probeerde ik haar gerust te stellen: geen haast schatje, jouw toekomstige echtgenoot is nu pas twee jaar oud.’
De 30 minuten vlogen voorbij. Daarna nam Camilla alle tijd om haar boek te signeren en op de foto te gaan. Wat een leuk mens.
Roelant De By
Vliegende reporter voor De Perfecte Buren
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
