Dromen over leven op de rode planeet
[Recensie] Het boek Mensen op Mars zag ik al een paar keer in de bibliotheek voordat ik besloot om het te lenen, want het bleef me aantrekken. In tegenstelling tot veel science-fiction-boeken is dit non-fictie, want het gaat over mensen die écht naar Mars willen. Er zijn verschillende organisaties die hieraan werken: niet alleen de bekende NASA en ESA, maar ook een paar particuliere clubjes. Misschien ken je Elon Musk, de man van de Tesla, die plannen heeft om naar Mars te gaan. Maar in dit boek ligt de focus op een Nederlands initiatief: Mars One.
Joris van Casteren heeft een typische schrijfstijl. Van elke persoon die hij ontmoet beschrijft hij hoe diegene eruitziet. Ik vind dat vaak een beetje denigrerend overkomen, alsof hij die mensen niet helemaal serieus neemt. Misschien doet hij het wel om de lezer te helpen de vele namen uit elkaar te houden, maar het duizelt me af en toe toch. In het begin van het boek ben ik nog gretig. Wat bezielt die mensen? Waarom wil iemand zeven maanden in een capsule gaan zitten om in een afgesloten ruimte op Mars te gaan leven? Het idee van Mars One is dat veel kosten bespaard kunnen worden doordat de mensen nooit meer naar de aarde zullen terugkeren. Wat zijn dat voor types, die dat wel zien zitten?
Televisie-show
In elk geval zijn ze stuk voor stuk idealistisch. Een veelgenoemde reden is dat het leven op aarde wordt bedreigd door natuurrampen, veroorzaakt door klimaatverandering of de inslag van een meteoriet. Sommigen denken dat het verbroederend zal werken, omdat mensen uit verschillende continenten samen optrekken en omdat de hele mensheid mee zal kunnen kijken. Het idee van Mars One is namelijk om de meeste kosten te dekken door er een televisie-show van te maken, waarin deelnemers worden geselecteerd en gevolgd tijdens hun reis en het leven op Mars. De ervaringen die inmiddels zijn opgedaan in proefcabines zijn echter niet zo veelbelovend, want daarin is al regelmatig ruzie gemaakt.
De verhalen over de huidige plannen worden afgewisseld met de geschiedenis van de mens die al eeuwen naar Mars tuurt. De telescopen worden steeds groter en de fantasieën over Marsmannetjes minder. Van Casteren reist naar de woonplaatsen van onder andere Johannes Kepler en Christiaan Huygens. Die stukjes zijn wel aardig, maar soms lees ik het wat vluchtiger. In de tweede helft van het boek wordt het allemaal meer van hetzelfde, zowel de historische verhalen als de interviews met deelnemers van de verschillende Mars-projecten. Met Mars One gaat het niet zo goed. De plannen lijken steeds onrealistischer te worden, mede doordat de oprichters mot hebben met mensen die in eerste instantie wilden meewerken, zoals sponsors en wetenschappers.
Een reis naar Mars blijft tot de verbeelding spreken en het is boeiend om er iets over te lezen, maar een heel boek ermee vullen is net wat te veel van het goede. Dan lees ik toch liever goede science fiction zoals het geweldige The Martian. Het zal immers nog wel even duren voordat de eerste mens een voet op Mars zal zetten.
—
Eerder verschenen bij Lalageleest
