Hoe een priester de fut verloor
Zondag 25 april 1965 was voor de parochie in Brunssum een grootse dag. Die dag droeg de pasgewijde priester Jo Kreukels (1938) er zijn ‘eerste heilige mis’ op. Kosten noch moeite waren gespaard om de neomist in de bloemetjes te zetten. Boven de voordeur van het ouderlijk huis prijkte een plakkaat met de spreuk ‘Priester in eeuwigheid’.
Dat ‘Priester in eeuwigheid’ bleek echter maar zeer beperkt houdbaar. Vier jaar later behoorde Kreukels tot de 244 r.-k. priesters die in 1969 hun toog aan de kapstok hingen. Weer drie jaar later trad ex-priester Kreukels in het huwelijk. Hij kreeg twee kinderen en vond werk buiten de kerk.
Achttien was dochter Katja Kreukels (1974) toen haar vader haar zijn verleden als kloosterling en priester openbaarde. Een decennium later besloot Katja, inmiddels journalist en cultuursocioloog, samen met haar vader het spoor terug te volgen. Resultaat daarvan is het boek Mijn vader was priester.
Kreukels doet onder meer verslag van een reis met haar vader naar IJsland. Jo Kreukels werd in 1965, na zijn wijding, als missionaris naar dit mistroostige eiland gezonden. De eenzaamheid en doelloosheid van die onderneming en de ingrijpende veranderingen binnen de kerk en de samenleving maakten vier jaar later dat bij pater montfortaan Kreukels “de fut eruit was”.
Het mooie, liefdevolle en serene boek van Kreukels dompelt de lezer onder in een wereld die intussen (bijna?) volledig voorbij is. Sociale en religieuze vanzelfsprekendheden zijn vervangen door eigen keuze. Jo Kreukels is nog altijd katholiek, maar met de ‘hiërarchische kerk’ voelt hij zich niet langer verbonden. “Hij zal zich niks meer laten zeggen.”
—
Eerder verschenen in Volzin
