Laat je verrassen door dit boek!
[Recensie] Mijn verrukkelijke zelf is het vierde boek van de hand van Ilyo Hansen, maar haar eerste roman. In het thrillergenre schreef ze eerder De Verlossing, Het Project, en De Zonde. Voor mij is het de eerste kennismaking met deze schrijfster.
Als de echtgenoot van Ilse overlijdt aan keelkanker besluit ze om haar gevoel van pijn en eenzaamheid van zich af te schrijven.
Aanvankelijk doet ze dit om hem vast te houden, maar algauw wordt Ilse zich bewust van haar egocentrisch gedrag tijdens de laatste weken van zijn leven en halen negatieve interpretaties van het verleden de bovenhand. Voor zichzelf wil ze dit goedmaken en gaat op zoek naar haar dochter Adeline die ze in vijf jaar niet heeft gezien. Van haar beste vriendin Tineke heeft ze vernomen dat het meisje iets vreselijks heeft meegemaakt, dus vindt Ilse dat het tijd wordt om de strijdbijl te begraven.
Maar Adeline is onvindbaar en Ilse zoekt hulp in oude, vastgelopen vriendschappen. Ze hoopt op medeleven, maar in tegenstelling daarvan, ervaart ze tegenkanting en wordt ze geconfronteerd met zichzelf. Haar verrukkelijke zelf.
Hoe je het ook draait of keert, de vormgeving en cover van een boek blijft toch de eerste trigger om het al dan niet in de hand te nemen. Bij dit boek is de cover op zijn minst speciaal te noemen. Opvallend, maar voor mij niet aantrekkelijk. Wanneer ik dan de achterflap lees, is er toch iets dat mijn aandacht vangt.
Vanaf dat moment begeef ik mij uit mijn comfortzone, en laat ik me meeslepen door het boek. Het is een bijzonder boek, in alle opzichten. De schrijfstijl, de thematiek, de woordkeuze, soms is het bijna poëzie. Het is een boek waar je van moet genieten, van iedere zin, van iedere pagina, van ieder hoofdstuk. Lees en herlees. Laat je niet verleiden door teveel ineens te willen verorberen. Geniet met mate.
‘De late herfstzon wipte lichtjes vanachter een grijze wolk, en verwarmde mijn gezicht.
Ik liet haar doen.
Na al die momenten dat ik haar vervloekte, had ik bewondering voor haar lef. Als ik haar had geweest, had ik een lagedrukgebied met rukwinden van zes Beaufort over me heen geroepen.’
Er is duidelijk veel zorg besteed aan het geheel, het verhaal in combinatie met de bewoordingen, de verwoordingen en de beeldende beschrijvingen is echt een eenheid.
Wat ik me wel afvraag is of het nu effectief moet gezien en ervaren worden als brieven aan een overleden echtgenoot, of eerder dagboeknotities, hoewel het verschil hiertussen ook dikwijls een dunne lijn is. Dit vooral door de combinatie van rechtstreeks aanspreken van haar man enerzijds en anderzijds het bijna letterlijk neerschrijven van dialogen en gebeurtenissen.
Ik kan alleen maar aanbevelen om net zoals ik, met een open mind, je te laten verrassen door dit boek. Ik werd volledig meegezogen in het boek. De emoties en de zoektocht van Ilse raakten me diep. Het is een boek dat toch wel een hele tijd blijft nazinderen. Ik geef dit bijzondere boek 4 bijzondere sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
