Geinig verhaal met hobbels
[Recensie] Stel je voor: je woont met je vader en moeder in een oud krakkemikkig huisje. Veel geld hebben jullie niet. Lijkt het. In het echt hebben je ouders al jaren geleden meer dan 800 miljoen euro gewonnen in de loterij. Ze kunnen een zwembad vullen met geld!
Maar dat doen ze niet. Ze hebben namelijk een geheimpje: onder dat kleine huisje hebben ze een hele wereld ingegraven. Met een grote villa. En een subtropisch zwemparadijs, een dierentuin, een achtbaan, een privé sportcomplex en nog zo wat. Voor hun zoon Zilver is dat leuk, zou je denken. Behalve dat hij alles geheim moet houden en dan gaat de fun er toch wel vanaf. Natuurlijk vertelt hij het toch, aan zijn beste vriend Lennon. Met grote gevolgen.
Een origineel idee van Ilona de Lange. Het is vergezocht, lekker gek en het spreekt kinderen aan. Wie wil er niet een glijbaan in zijn kamer die eindigt in een ondergronds subtropisch zwemparadijs? Roald Dahl had het kunnen verzinnen.
Ook de personages zijn goed gekarakteriseerd. Soms nurks, soms kleurrijk en tintelend. Papa is een horkerige man die niets anders doet dan wanhopig zijn geheim voor de buitenwereld verborgen houden. Moeder is een opgespoten botox madammeke voor wie de juiste kleur kleding belangrijker is dan contact maken met haar zoon. Zilver en met name zijn vriend Lennon zijn springerig, grappig en vrienden door dik en dun.
De dialogen lopen soepel, hebben een redelijke grapdichtheid en afwisseling van toon. De schrijfster geeft het verhaal vaart, maar niet te veel, zodat we blijven doorlezen.
“Onderweg naar de lift vraagt Lennon: ‘Zilver, waarom hebben je ouders dit alles gebouwd als er nooit iemand van komt genieten?’
Bam! De vinger op de zere plek. ‘Ze … ze bedoelen het goed,’ stamel ik. ‘Mijn vader wil ons, en zijn rijkdom, alleen maar beschermen. Hoe minder mensen het weten, hoe kleiner het risico dat het misgaat. Dat iemand ons komt beroven, bijvoorbeeld. Maar waarom ze daar zo krampachtig over doen en helemaal niemand in vertrouwen nemen, snap ik zelf ook niet goed.’
Ik merk dat ik een beetje buiten adem ben en ga iets rustiger fietsen. ‘Vandaag is een geweldige dag, alleen omdat jij erbij bent. Het achthonderdste rondje in de achtbaan in je uppie is doodsaai, kan ik je vertellen. Je zou denken dat ze dat inmiddels zelf ook wel snappen, want ze komen echt nooit buiten hun vaste rondje woonkamer-slaapkamer-eetkamer-bibliotheek. Maar toch blijft mijn vader bouwen. Hij is nu zelfs …’”
Een fijn buiten-de-werkelijkheid-verhaal dus dat verrassend begint, maar ook nog afgewikkeld moet worden. Zonder teveel te verklappen: een inbreker zet de vertrouwde wereld van Zilvers vader op zijn kop. Hij zet een reeks gebeurtenissen in gang die het onderaardse paradijs op zijn grondvesten laten schudden. Zilver en Lennon zien dat aankomen en maken Een Plan, maar of dat helpt? En of dat plan helemaal geloofwaardig is? Het zou kunnen, al rammelt het wel een beetje. Dat nemen we dan maar met een korreltje zout, gewoon omdat het verhaal op zo’n leuk idee is gebaseerd. Maar dan moet het volgende boek wel wat doortimmerder in elkaar steken.
—
Ook gepubliceerd op Nico’s recensies
