Een ode aan leven, liefde en lust
[Recensie] In 2020 is Heleen van Royen twintig jaar schrijver. Moeder, dochter, minnares bevat zowel columns als persoonlijke lange verhalen. Samen geven de stukken een mooi beeld van de afgelopen twintig jaar en van alle vrouwen die Heleen is.
De ondertitel luidt Een ode aan leven, liefde en lust. In maar liefst 38 columns en verhalen maakt Heleen van Royen dat waar. Deze stukken zijn in zes thema’s verdeeld, we krijgen zes uitvoeringen van Heleen van Royen te zien. De eerste uitvoering is Schrijver. Hier laat de auteur zien wie ze als auteur is, lekker eigengereid, ze past niet in een hokje en laat zich zeker niet in een hokje duwen. Dat beschrijft ze heel goed in Een eigentijdse femme fatale, een speech ter gelegenheid van de opening van de expositie Drie Fatale Vrouwen in het Louis Couperus Museum in Den Haag.
In Dochter, het tweede thema laat de auteur zich van de gevoelige kant zien. Ze heeft haar vader vroeg verloren en ze is niet op zijn begrafenis geweest, haar puberende woede was te groot. In Vaderdag richt ze zich tot hem. ‘Ik heb jouw eerste begrafenis gemist. Bij de tweede was ik er wel.’ Die tweede begrafenis kwam na het overlijden van haar moeder. Het overlijden van haar moeder kwam niet onverwacht, de auteur heeft lang voor haar gezorgd. Haar moeder woonde in een mantelzorgwoning bij het huis van de auteur. Heleen heeft een mooie documentaire over haar moeder gemaakt, Het Doet Zo Zeer (2017). Het afscheid van haar moeder rakelde herinneringen op. Herinneringen die er uiteindelijk toe leidden dat haar vader opgegraven en opnieuw ter aarde besteld is, bij haar moeder.
Mooie ontroerende verhalen van een rouwende dochter. Een dochter die tegelijkertijd ook Moeder is, het derde thema. Hier komen beide kinderen met hun eigen verhaal aan bod, Het zal je moeder maar zijn. Heel mooi geeft de auteur aan hoe haar overgang van moeder naar oma tot stand komt, In mijn tijd had je dat allemaal niet.
Het vierde thema heet Minnares, uiteraard zoals we dat van deze auteur gewend zijn, een tikkeltje ondeugend. Ze steekt lekker de draak met zichzelf en heeft lak aan de mening van anderen over haar relatie met haar veel jongere vriend Bart. Ze zijn overduidelijk gelukkig en dat telt. In Jip en Janneke nemen xtc verrast ze met haar kennismaking met drugs, weloverwogen, onderzoekend en genietend.
Het vijfde thema heet Vrouw, hier leren we een eerlijke Heleen kennen die vertelt hoe belangrijk haar lijf voor haar is en wat ze daarvoor over heeft. En dan zijn we alweer bij het laatste thema aanbeland, Vriendin. En ja, Heleen is een goede en trouwe vriendin. In George, Fadi en ik staat de vriendschap tussen haar en Fadi, de vriend van George Michael centraal. In eerste instantie een heel leuke vriendschap die leidt tot het bijwonen van een van de laatste optredens van de George Michael. Na de dood van zijn vriend komt Fadi in een wereld van achterdocht en achterklap terecht, hij gaat zich steeds vreemder gedragen. Maar Heleen laat hem niet vallen. Ze blijft mededogen met hem hebben. ‘Mededogen omdat ik weet dat mensen minder controle over zichzelf hebben dan wij allemaal denken’. Een mooi slot van dit boek!
Een boek dat het beslist waard is om opgepakt te worden in de winkel. Door de afwisseling van columns en langere verhalen, leest het boek vlot. Soms moet je lachen om de streken die uitgehaald worden, soms heb je rode koontjes, soms herken je je zelf in een verhaal en soms heb je een zakdoek nodig. Lekker afwisselend met vleugje zelfspot, ik houd er wel van, vier sterren voor dit aangename boek.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
