"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Moordwijf Ingrid Oonincx stelt zich aan jullie voor.

Zaterdag, 6 mei, 2017

Geschreven door: Ingrid Oonincx
Artikel door: Roelant de By



In deze columnreeks lees je een ontboezeming van één van de Moordwijven: jeugdzondes, blunders, stiekeme moordneigingen, enge plekken uit de jeugd en guilty pleasures. Deze keer Ingrid Oonincx.


Het lichaam van de moeder was verstopt in een kist in de slaapkamer van haar eigen dochter. Het argeloze zesjarige kind had er tekeningen op geplakt en had er maandenlang naast gespeeld. Omdat het lijk werd gevonden in een villa die precies op de grens van Nederland en België lag, duurde het een poosje voordat officieel was vastgesteld welk land het moordonderzoek moest leiden. Uiteindelijk kwam de zaak voor in Nederland en werd de echtgenoot en vader als dader aangewezen. Hij zit nog vast tot 2019 en krijgt in de gevangenis regelmatig bezoek van zijn nog minderjarige dochter.
Een bizar verhaal? Jazeker, maar het is echt gebeurd in het dorp waar ik ben opgegroeid. Baarle-Nassau is een dorp waar je tijdens een wandeling ongemerkt tientallen keren de grens tussen Nederland en België overschrijdt. Ook na het opengaan van de grenzen is er van veel zaken nog steeds een Nederlandse en een Belgische variant. Denk aan scholen, gemeentehuizen, burgemeesters, kerken, brandweer en politie. En dat op een gemeenschap van slechts zesduizend zielen.
Ik had er een onbekommerde jeugd. We fietsten al op jonge leeftijd alleen naar school. Ik zwierf met vriendinnen door de donkere straten en in het buitengebied. Op het eerste gezicht gebeurde er nooit wat, behalve dat we in de zomer een beetje moesten uitkijken voor de Rotterdamse campinggasten die een veel grotere bek hadden dan wij.
Pas toen ik ouder werd, hoorde ik over die schaduwwereld waarin gesmokkeld werd, waar bordelen waren en waarin moorden werden gepleegd. Ook hoorde ik over boeren die opgeslokt werden door hakselmachines of die stierven in gierputten. En over de auto-ongelukken van jongeren die, vermoeid en onder invloed van alcohol via sluipwegen te veel kilometers moesten overbruggen naar de uitgaansgelegenheden.
Tegenwoordig heeft het dorp uit mijn jeugd vooral te kampen met drugslabs in voormalige boerenschuren. Of die aantrekkingskracht op criminelen iets te maken heeft met de geografische ligging of met de aard van de grensbewoners weet ik niet. Hoe het ook zit, dat dorp uit mijn jeugd is een veel grotere inspiratiebron voor me geworden dan ik dacht toen ik het achter me liet.

Ingrid Oonincx is het vierde Moordwijf dat haar ontboezemingen deelt. Volgende keer is het de beurt aan Moordwijf Isa Maron. 
(dit stuk kun je ook op Hebban.nl vinden en wordt met toestemming van #moordwijven hier op DPB geplaatst)

Eerder verschenen op Perfecte Buren.

Boeken van deze Auteur:

Verdwenen

Pretty Boy