Vissen in troebel water
[Recensie] Qua uitvoering van boek krijgt dit object alvast een dikke voldoende. Pront is het, zo’n kleine stoeptegel die je op tafel kan laten liggen maar dan staart hij je wel de hele tijd aan. En geeft boodschappen af: ‘Lees mij, kom op, ik lig hier niet voor niets, sla mij open!’ De mooie stevige kaft met de nog mooiere, beetje vibrerende illustraties erop, versterkt dat gevoel. Heel lekker is ook het lettertype van de titel, een soort twintigdubbele krijtstreep die plezierig net een beetje uit het lood staat.
Openen dus dat object, kijken of de titel zijn nieuwsgierigheidopwekkende straling waarmaakt. Want ja, metaalvissen? Dat kennen we, van horen zeggen en ooit aan de rand van de kade door een jochie uitgevoerd zien worden, maar wat precies vis je dan op? En hoe mysterieus zijn die bovengehaalde fietswielen/dukaten/schatten?
Het inlossen van dat soort beloftes kunnen we aan Sanne Rooseboom overlaten. Zij schreef eerder de geestige ‘Jippie’- reeks, en de bol van avonturen staande ‘Het Ministerie van Oplossingen’-reeks, en nu dus dit. De lezer slaat met trillende vingers van hoge verwachtingen het boek open en verslindt de eerste alinea:
“De week waarin Mot een duikboot vond, begon redelijk normaal. Dat was niet zo gek. Er moest nog heel wat gebeuren voordat ze haar grote vondst zou doen. Ze had nog niet eens een magneet.”
Perfecte opening om heel snel verder te gaan. Sluit alle deuren en ramen in je huis of haal de touwladder onder je boomhut omhoog, zodat je verrukkelijk alleen bent. Gelukt? Go dan, en duik diep dit verhaal in. Welke grote vondst? Wanneer?
Dat laat de schrijver nog even in het ongewisse. Eerst wordt de verhouding tussen dochter Mot en haar moeder met een piepende pen in metaal geëtst:
“In de keuken pakte Mot een stuk brood en sneed een paar plakjes kaas af. Haar moeder kwam neuriënd de trap af. Ze had een prachtige jurk aan en haar haar viel in een golvende paardenstaart over haar schouder: ‘Je gaat toch naar een vriendinnetje?’…
Mot snapte het. Het voelde als een kleine stomp in haar maag. ‘Je wil me weg hebben.’…
‘Nou, weg hebben, weg hebben…’ …
‘Er komt een klant, zeker?’
‘Het is een nieuwe dame,’ antwoordde haar moeder. ‘Ze wil advies over kleding én ze wil afvallen. Als het goed gaat, kan ik maandenlang voor haar werken.’
‘En je wilt niet dat ze ziet dat je een stevig kind hebt dat vale shirts draagt.’ Mot schoof haar lok voor haar oog. Nu hoefde ze haar moeder nog maar met één oog te negeren.”
De verschillen tussen moeder en dochter zijn niet de enige leidraad in het verhaal. Ook het verschil tussen rijk en arm, sociaal en asociaal, rommelig en secuur komt aan bod. Zo maken we kennis met Bolwerd, de man die de stad in de vaart der volkeren opstuwde en groot maakte. Helaas is ook zijn karakter opgeblazen geraakt, zodat hij van alles wil opkopen, bijvoorbeeld de leuke plekken waar het erg goed metaalvissen is. Conflicten blijven dan ook niet uit.
Met veel steun van de stijlvaste, fijn rommelige, rood/zwarte tekeningen van Sophie Pluim ontrolt het verhaal zich, en daarmee de eeuwige strijd tussen progressief en conservatief. Hoe loopt dat af? Dat weet je na precies 333 bladzijden leesplezier.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok
