Een kleine duikboot zet de stad op zijn kop
[Recensie] De elfjarige Mot houdt van zwarte kleren, roest en rommel. Maar haar moeder heeft liever dat Mot haar eigen naam aanhoudt: Vlinder, en dat ze zich ook gedraagt als een lief, fladderig vlindertje. Dit zorgt ervoor dat Mot een heerlijk, eigengereid personage is die doet wat ze zelf leuk vindt, maar tegelijkertijd wil ze ook een goede band met haar moeder.
In Mot en de metaalvissers komt Mot erachter dat meester Lukas een metaalvisser is. Dit vindt ze zo cool dat ze van haar spaargeld ook een magneet koopt, zodat ze zelf metaalvisser kan worden en allerlei roestige spullen kan opvissen. Op haar eigen plekje in het kanaal vist ze allerlei spulletjes op, totdat ze haar magneet niet uit het water krijgt en er een duikboot in het kanaal blijkt te liggen. Wat je opvist, mag je houden. Hierdoor zorgt de duikboot van Mot voor een groot avontuur en voor de oplossing van een oud raadsel.
Sanne Rooseboom (1979) was buitenlandredacteur voor een krant en werkte als correspondent in Londen, maar het bedenken van verhalen vond ze stiekem altijd leuker. Rooseboom maakte haar debuut met Jippie! en schreef daarna de serie Het ministerie van oplossingen. Sophie Pluim (1993) studeerde aan de HKU en werkt sindsdien als illustrator. Ze heeft al meerdere boeken geïllustreerd, waaronder de Wereldklassiekers van Blossom Books en Mijn jaar in een tent van Tiny Fisscher.
Mot komt als personage sterk in het verhaal naar voren. Ze heeft een grote fantasie, met name over de spullen die ze omhoog hengelt met het metaalvissen. Daar verzint ze de leukste verhalen bij over waar het vandaan komt en waarvoor iets gediend kan hebben. Ze houdt van de roestige voorwerpen en dat die niet meer zo netjes en schoon zijn als ze ooit waren. Mot is zichzelf, en ze is niet zoals haar moeder zich het had voorgesteld. Toch vindt ze het wel heel erg dat haar moeder haar niet kan accepteren zoals ze is.
De kleine duikboot van Mot, De Werf met alle duikboten en de excentrieke personages zorgen voor een verhaal met vele dimensies. Het gaat over het slopen van iets dat oud is, maar nog steeds wel erg mooi is. Is het dan juist voortuitgang als je iets sloopt of is het zonde als het zou verdwijnen? Een actuele vraag waar nog altijd veel discussie over bestaat en waar nooit een eenduidig antwoord op te geven valt, omdat meerdere mensen verschillende belangen hebben. Verder is het verhaal ook spannend, door bepaalde personages die de macht denken te hebben en omdat er onder water natuurlijk van alles mis kan gaan.
Soms had het verhaal wel iets sneller kunnen gaan. Dan wordt een bepaald deel net te lang beschreven en zou je sneller willen weten hoe het verder gaat. Gelukkig gebeurt er elke keer weer iets spannends, is er een twist of wordt er een geheim deels bekend gemaakt, waardoor je doorleest en wil weten hoe het verhaal in elkaar steekt.
De illustraties van Sophie Pluim zorgen ervoor dat je een beeld krijgt van De Werf, van Mot, de andere personages, de stad, de duikboten en ga zo maar door. Hierbij blijft er genoeg ruimte over voor de eigen verbeelding. Pluim heeft in verschillende fases van het verhaal elke keer een stukje van het verhaal beeldend op papier weten te zetten. De tekeningen passen bij Mot, ze zijn niet fijntjes maar wat grover. Daarbij zijn de illustraties in zwart, wit en rood-oranje gemaakt. Het rood-oranje staat misschien wel symbool voor de roest waar Mot zo dol op is.
Mot en de metaalvissers bevat alles wat je van een kinderboek verlangt: het gaat over jezelf kunnen zijn, maar het heeft ook elementen waar je niet elke dag over leest. Zo zijn er duikboten, metaalvissers en er is natuurlijk heel veel roest.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
