"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Muggepuut

Zaterdag, 24 februari, 2007

Geschreven door: Herman Brusselmans
Artikel door: Pieter Wybenga

Niets is alles

Daar plofte hij weer op de mat. Blij dat ik was. Zonder nadenken uit de enveloppe gevist en lezen maar. Ik had er wellicht beter aangedaan één van mijn collega-recensenten te verblijden met dit kleinood. Want als je eenmaal iets zinnigs hebt proberen te zeggen over een werk van Herman Brusselmans, dan moet je van goeden huize komen om dat kunstje te herhalen, zonder daarbij in herhaling te vallen. En laat ik nu net zijn vorige bijdrage aan de wereldliteratuur hebben besproken…

Ruim 40 boeken staan er op zijn naam. Muggepuut is nummer 42 als ik het wel heb. En de thematiek die het zwaargewicht leuteren meer dan eens hanteert is ook nu weer van de partij: de nietigheid van het bestaan, gesitueerd tegen de achtergrond van een bij de kenners en haters eveneens bekend decor: Gent, zijn loft, en een café of wat. De hoofdpersoon luistert alleen niet naar de naam Herman Brusselmans, maar naar Danny, Danny Muggepuut. Maar de oplettende lezer zal de overeenkomsten niet zijn ontgaan: Danny is een gelouterd schrijver, – mede dankzij bestsellers als Onze planeet is een bolletje, Geweldloos beffen en Tanta Paula op zolder -, woonachtig in Gent en houdt wel van een pilsje.

Goed, wie een literair werk met de nodige diepgang zoekt, die genadeloos de nietigheid van het bestaan blootlegt doet er waarschijnlijk beter aan om bijvoorbeeld Nooit meer slapen van W.F. Hermans ter hand te nemen. Want Danny heeft het niet zo op diepgang:

‘De critici verweten hem wel eens dat zijn romans te weinig diepgang bevatten. ‘Diepgang?’ diende hij hen op een keer van antwoord. ‘Wat is dat, diepgang? In ons leven zit helemaal geen diepgang. We staan op, we ontlasten ons, we eten, we drinken, we worden gestuurd door het lot en we gaan naar bed. Tot zover de diepgang.’ ‘En Auschwitz dan?’ vroeg een criticus. ‘Zo meteen een Auschwitz tegen je bakkes,’’

Hereditas Nexus

Maar ga deze keer niet klagen dat er niks te beleven valt. Zeker, zoals gezegd, Gent, zijn appartement en het café vormen weer belangrijke plekken in het boek, maar er staat niet voor niets een groen brandend stoplicht op de kaft. ‘Gebeuren’ is het kernwoord, zo lezen wij op pagina 251. De eenzame Danny belandt namelijk na een door de krant geregeld etentje met bewonderaars in een wervelende storm van gebeurtenissen. Hij ontmoet een blinde jongen, zijn minivoetbalploeg (in Nederland zaalvoetbal genoemd) wordt vanwege een vechtincident waar Danny zelf het slachtoffer van is uit de competitie gezet, hij krijgt een stalker en een aanklacht aan zijn broek, helpt bij een autodiefstal en krijgt uiteindelijk een miljoen op zijn bankrekening gestort. En hij eet meermaals staande een worst.

Het citeren van hilarische hoogtepunten is onbegonnen werk. Er zijn er eenvoudigweg te veel. Zoals altijd. Echter, voordat dit weer op een kritiekloze lofrede uitdraait, een kanttekening: Muggepuut gaat, misschien wel door de ongekende maalstroom van gebeurtenissen, wat gebukt onder een tekort aan scherpte. Scherpte die het enfant terrible van de Nederlandse Letteren meer dan eens met zijn ogenschijnlijk plat gezever aan de dag legde. Ditmaal zijn er weinig vernuftig verweven wereldbeschouwingen op te merken. Brusselmans neemt alleen recensenten hier en daar op de hak in passages waar hij hun lust en zoektocht naar betekenis hekelt.
Nog één citaat dan. Danny heeft op jeugdige leeftijd een opstel geschreven over zijn grootmoeder:

‘Ze heeft me leren kakken, pissen en braken. Zonder haar zou ik nooit de 9-jarige jongen zijn die ik nu ben.’ Meester Wim had Danny slechts 6 op 10 gegeven, omdat, volgens hem, ‘de ethiek in dit opstel van een laag peil is dat slechts te vergelijken valt met de immoraliteit van de Franse naturalisten aan het eind van de negentiende eeuw’. Danny had meester Wim kanker toegewenst en inderdaad, twee jaar later overleed de onderwijzer aan beenmergkanker.’

Tja, ‘Zelf had hij een eclectische smaak die niet iedereen heeft’…


Eerder verschenen op Recensieweb


Laat hier je reactie achter:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.

Boeken van deze Auteur: