"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Muis

Maandag, 17 mei, 2021

Geschreven door: Caroline Wammes
Artikel door: Claudia van Koolwijk

Vanaf de eerste tot aan de laatste pagina boeiend

[Recensie] Verhalen heb je in allerlei soorten en maten, van spectaculaire achtervolgingen tot verboden liefdes die eeuwen geleden hebben plaatsgevonden. Toch hoeft een boek niet per se dit soort elementen te bevatten om goed te zijn. Soms is het als lezer juist heerlijk als het een auteur lukt om alledaagse gebeurtenissen zo op te schrijven dat je geboeid blijft.

Caroline Wammes heeft een poging hiertoe gedaan in haar nieuwe roman Muis, waarin we kennis maken met Evelyne en haar gezin bestaande uit haar man Job en twee dochters, Femke en Muis. Wanneer Muis verliefd wordt op de knappe Jake, besluit ze samen met hem naar Australië te vertrekken. Terwijl zij daar haar draai probeert te vinden, moet Evelyne in Nederland alle ballen in de lucht houden. Al snel wordt de band tussen Muis en Evelyne op de proef gesteld en is het de vraag of deze groot genoeg is om de afstand te overbruggen.

Tijdens het lezen, merkte ik al snel het merendeel van de mensheid zich hiermee kan identificeren. De onderwerpen die aan bod komen zijn in ieder huishouden wel terug te vinden, het loslaten van je kinderen, de zorgen die je hebt wanneer je ouders op leeftijd geraken of de stress die bij het vinden van een nieuw huis komt kijken, iedereen krijgt er weleens mee te maken in het leven. Hierdoor lijkt het wellicht op het eerste oog een boek wat vrij saai is. De meeste mensen lezen immers om juist aan hun eigen werkelijkheid te ontsnappen. Toch is het Caroline gelukt om mij vanaf de eerste tot aan de laatste pagina geboeid te houden.

De personages zijn erg goed uitgewerkt, waardoor het leek alsof je de belevenissen aan het lezen was van een bestaand persoon. Allerlei kleine details maakt het zo ontzettend persoonlijk en herkenbaar. Een voorbeeld hiervan is, zonder dat ik te veel verklap, is de chocoladereep die Muis van opa kreeg zodra ze afscheid nam. Juist zoiets kleins geeft dit verhaal een ziel en ik vermoed dat bijna iedereen dit wel herkend uit zijn of haar eigen jeugd.

Boekenkrant

Wel vraag ik me af of de titel wel helemaal op zijn plaats is. Zelf vond ik namelijk de rol die Muis in het geheel had vrij beknopt vergeleken met de andere gebeurtenissen. Door de titel kreeg ik echter het gevoel dat het vooral draaide om de emigratie van Muis en alles daar omheen. Dit was echter niet het geval waardoor er voor mijn gevoel twee opties waren geweest om het wel sluitend te krijgen. Ik zou zelf gekozen hebben voor een andere titel aangezien het geheel zelf krachtig en boeiend genoeg is, waardoor het haast zonde is om hier iets aan te veranderen. Een andere optie zou zijn om de verhaallijn van Muis meer uit te werken, door ook scènes toe te voegen die zich afspelen tussen Muis en Jake. Hierdoor zou de titel passender worden, maar dit zou wellicht afbreuk doen aan de rest van de onderwerpen die aan bod komen.

Al met al heeft Muis mij zeker weten te raken. Caroline laat zien dat een verhaal juist door eenvoud en herkenbaarheid ook ontzettend mooi kan zijn. Ondanks dat de titel naar mijn mening dan niet helemaal past, is het zeker een aanrader en krijgt het van mij dan ook dik verdiend 4 sterren.

Eerder verschenen op Perfecte Buren

Muis