"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Muur van glas

Vrijdag, 28 augustus, 2020

Geschreven door: Marijke Teeuw
Artikel door: Jacqueline Stil

Verhalen over mensen met een rafelrandje

Muur van glas is een verhalenbundel van Marijke Teeuw (1946), zij werkte als docent in Nederland en Mozambique.  Vanaf haar pensioen is zij actief als taalcoach en doet zij vrijwilligerswerk. Muur van glas is haar derde boek.

De verhalen gaan over mensen met een rafelrandje. Dat wil zeggen: mensen die afwijkende sociale omgangsvormen hebben. Het ligt er niet heel dik bovenop, maar in elk van de verhalen komt op gegeven moment de aap uit de mouw. Opvallend is, dat de gebrouilleerde personen ieder hun buren, familie of naasten weten mee te slepen in hun wanen of besognes. Dit citaat geeft iets weer van de sfeer van het  boek:

“Aan de overkant van het park lag een groot grasveld en daarachter een vijver met riet. Hij pakte een van huis meegebrachte keukendoek uit het rollatorbakje en veegde zorgvuldig de houten zitting van de bank  schoon. Zwijgend zaten ze daar.  Zij met haar vaal geworden sjaal met gerafelde gouden borduursels,  haar gerimpelde,  vlekkerig handen lagen in haar schoot. Hij als een bijna niet-bestaande man, handen in zijn zakken,  hoofd lichtjes gebogen, zijn mond hing een stukje open. Soms rolde er een  voetbal van het grasveld over het pad in zijn richting.  ‘Schoppen,  meneer!’ Maar hij reageerde niet en bij het kind dat de bal kwam halen, veranderde bravoure in een soort schuwheid.”

De hoofdpersonen worden soms weergegeven in de ik-vorm, soms in de derde persoon.  Het gaat over hen die mantelzorg geven of krijgen, over de zwerver, en over het voorgetrokken zusje. Over een doodgereden zoon, over de nieuwe onderbuurvrouw en het nichtje met een verstandelijke beperking, de docente die nog bij haar vader woont of een schooljongen die zijn moeder betrapt op vreemdgaan. 

Boekenkrant

De titel Muur van glas komt voor in het laatste verhaal,  en gaat over een ooit geadopteerde vrouw en de relatie met haar biologische moeder, alsof er een muur van glas tussen hen in staat. Dit wordt beeldend weergegeven. 

Het boek leest fijn, maar laat ook de lezer enigszins verweesd achter. Wat kan  het leven soms toch problemen geven… Er groeit een verlangen naar perfectie. 

Er valt veel te lezen in deze verhalenbundel en te denken: de personages in vreemde situaties hebben complimentjes nodig, geen kritiek, omdat zij dan nog eerder ontsporen.  De verhalen geven geen uitsluitsel over hoe het afloopt met deze personen,  alleen een tijdelijk inkijkje in hun levens. 

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles