Autobiografische roman over ziekte roept troost en herkenning op
[Recensie] Samen wilden ze honderd worden. Het mocht niet zo zijn. De vrouw van Piet Post krijgt kanker en overlijdt…veel te jong. In Nabestaan vertelt Piet Post over zijn vrouw, hun liefde en haar ziekte. Middels een groot aantal flashbacks schetst Post hun leven zoals dat was vóór haar overlijden.
“Op het pad staan we stil om te wachten tot iedereen zich in de stoet heeft gevoegd. We huilen niet. De cello van Bruch waait de aula uit, de begraafplaats over.”
De noodzaak dit boek te schrijven is voelbaar tot op het bot. Zelf zegt de auteur daarover: “Toen mijn vrouw dood was, besloot ik op te schrijven wat ik had ervaren. Voor mezelf, misschien voor mijn kinderen, als die dat wilden lezen, maar bovenal voor M. Het moest een soort monument worden, een gedenkschrift.”
In die opzet is hij geslaagd. Het is een gedenkschrift geworden, maar wel als reële weergave van de werkelijkheid, nergens voelt het opgesmukt, mooier gemaakt of te sentimenteel. Tranen en een glimlach wisselen elkaar af, juist door de wijze waarop Post zijn verhaal weet te vertellen. Nergens ongemakkelijk, wél ontroerend daar waar dat op zijn plaats is en met een vleugje humor daar waar dat kan.
“Ik wapen me als ik naar buiten ga, trek mijn beste harnas aan, gemaakt van stukjes vrolijkheid en glimmend gelach. De meeste mensen geloven het, ook omdat ze het graag willen geloven.”
Post zal met zijn autobiografische roman heel wat gevoelens van herkenning oproepen bij lezers en zij zullen zich getroost voelen door het feit dat ze niet alleen zijn. Iedereen die een dergelijk verlies ervaren, weet wel dat hij of zij niet de enige is, maar voelt dat niet altijd. Post laat hen dat voelen. Hij neemt zijn lezers mee gedurende het gehele proces. Op gedetailleerde wijze komen de onderzoeken, de heftige mare, de behandelingen en het ziekteproces voorbij. Ook de zorgsector wordt afwisselend geprezen en op de vingers getikt. De vele emoties die tijdens het ziekteproces en na het overlijden aan de orde komen, weet de auteur op rakende wijze te omschrijven. Zo is het. Je voelt het. Je weet het.
“Voor mij blijft die omarming, die laatste omhelzing. Ik heb M. weer voelen sterven, zoals ze alle dagen in mijn armen sterft, waarna ik telkens weer met lege handen achterblijf.”
Nabestaan is een aanrader voor iedereen die beroepsmatig of in de privésfeer (eerste- of tweedelijns) te maken heeft met mensen met kanker, hun naasten en nabestaanden. Juist de openhartige wijze waarop Post zijn leven met en zonder M. aan de buitenwereld presenteert, maakt het tot een prachtig portret.
—
Eerder verschenen op Hanneke Tinor-Centi
