Eeuwenoude mythe
[Recensie] Het is weer het moment van het jaar: de nieuwe winterthriller van Suzanne Vermeer is verschenen. Deze keer brengt het verhaal ons naar Noorwegen met zijn vele mythes en sagen. Eén daarvan is deze van de Nachtvorst, die jongeren laat verdwijnen net voor hun vijftiende verjaardag. Deze legende zal centraal staan in het verhaal en is ook de titel van het boek. Spanning om op een koude winterdag te lezen.
Tijdens de vakantie bij haar grootouders in Noorwegen gaat Lieke samen met haar vrienden wildkamperen. ’s Nachts verdwijnt Freya’s vijftienjarige broertje Ivar uit zijn tent. Het ganse dorp is in rep en roer, iedereen gaat naar hem op zoek. Maar het geloof in de oude legendes is sterk en het bemoeilijkt het werk van de politie. Uiteindelijk overwinnen de speculaties over de eeuwenoude mythe van de Nachtvorst en wordt de zoektocht stopgezet.
Nu, vijfentwintig jaar later verdwijnt Lars, Freya’s zoon. Al snel wordt er een link gelegd met de verdwijning van Ivar. Lieke beslist om naar Stavanger terug te keren en zelf op onderzoek te gaan. Samen met Birgit, haar jeugdvriendin, haalt ze alles boven om Lars terug te vinden.
Het verhaal begint zeer sterk. We leren Lieke kennen, die een interessante job heeft als sociaal werkster voor jongeren. Door de beperkte middelen die ze heeft zijn haar handen echter gebonden en al snel gebeurt er het onvermijdelijke. Je wordt als lezer enorm gegrepen door de gebeurtenissen en wat die doen met Lieke. Je nieuwsgierigheid wordt geprikkeld naar hoe het verder zal verlopen, hoe het zal zijn in Noorwegen en je verwachtingen zijn dan ook hoog. Jammer genoeg worden deze niet ingelost. Beetje het gevaar van een boek dat zo krachtig begint, om dit als auteur aan te houden verder in het boek. Zodra het verhaal zich verplaatst van Nederland naar Stavanger verzwakt het. Als lezer denk je pagina na pagina dat het terug het niveau van de eerste pagina’s zal halen, maar het blijft uit en hierdoor blijf je toch wat op je honger zitten.
Ik heb wat gemengde gevoelens bij deze Suzanne Vermeer, het is niet het zwakste boek maar zeker ook niet het sterkste. Mijn verwachtingen lagen waarschijnlijk zeer hoog na het sterke begin, en hierdoor was ik wat teleurgesteld over het verdere verloop. Het bevat de typische Suzanne Vermeer elementen en is in de kenmerkende luchtige stijl geschreven. Voor mij is het een leuk en ontspannend tussendoortje. Het boek leest lekker weg en wordt ook niet onnodig ingewikkeld gemaakt. Er zijn opnieuw een paar toevalligheden om het verhaal te laten kloppen, die het geheel een onrealistisch kantje geven, maar deze zijn niet storend.
De personages zijn hier de kracht van het verhaal, Lieke en Birgit zijn twee topvrouwen en worden door de auteur goed in beeld gebracht. Wat zou het leuk zijn moest er nog een sequel komen over Lieke’s werk als jeugdwerker, door het eerste hoofdstuk ben je hier wel enorm nieuwsgierig naar.
Ik vind het altijd interessant hoe er verschillende sociale thema’s in de thrillers verwerkt zitten. Hier gaat het vooral over de dagdagelijkse problematiek waarbij jeugdwerkers te kampen krijgen en hoe volksverhalen en bijgeloof nog steeds leeft, wat toch wel nare gevolgen kan hebben.
De Suzanne Vermeer-fan zal zeker en vast genieten van deze winterthriller. Maar ik heb toch al betere van deze auteur gelezen. Drie sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
