Minder is meer
[Recensie] Goed nieuws voor de fans van Esther Verhoef: haar nieuwe roman Nazomer is een leeskluif, dik genoeg voor een hele herfstvakantie. De leesflap lonkt intrigerend: Modeontwerpster Vivian D staat op het hoogtepunt van haar carrière. Haar bedrijf floreert, ze wordt op handen gedragen. Vlak voordat ze op een groot evenement in Parijs de rode loper betreedt, krijgt ze echter schokkend nieuws. Het dwingt haar na te denken over haar turbulente levenspad en een ingrijpende gebeurtenis die ze al tientallen jaren verdringt…
In heldere taal worden we als lezer vanaf de eerste zin het boek in gezogen. Hoofdstuk 1. Door de ogen van Vivian de succesvolle modeontwerpster beleven we haar voorbereiding op een evenement. Relaxt is het niet. Vivian staat strak van faalangst en algehele nervositeit. Een pilletje biedt uitkomst, en “Straks een glas champagne, meteen bij binnenkomst, dat versterkt de werking.”
De informatie over Vivians evenement krijgen we in kleine hoeveelheden toegediend. Na de eerste twee bladzijden met het pilletje en de champagne, schakelt het verhaal naar een ander hoofdstuk Een. We plonzen in een andere wereld, die van de jonge Claudia in de volière van opa Konings. Daar luisteren ze naar liedjes van Ronnie Tober en zoekt Claudia kleurige veren bij elkaar tot een mooi dessin.
Na vier bladzijden Claudia zijn we (2) weer bij Vivian, die in de limousine de interviewlijst van de aanwezige bladen, blogs en magazines op het evenement doorneemt. Daarna in (Twee) bij Claudia op school, worstelend met slecht gemaakte proefwerken omdat ze ’s nachts niet genoeg slaapt.
Het went snel, zo’n sandwichformule die schakelt tussen heden en verleden. Het wordt de lezer dan ook fijn gemakkelijk gemaakt door het verschil in hoofdstuknummering (1 en Een), de verschillende lettertypes en een andere opmaak. Deze lezer vond dat nogal overdone, alsof je zonder als die kunstgrepen het verhaal niet zou kunnen volgen. Ook neemt Verhoef wel heel ruim de tijd om het verhaal te vertellen. Als we de eerste echte sprong in de levens van Vivian en Claudia maken, zitten we op bladzijde 65, waar Claudia pubert en Vivian met mode-studiegenoten kennis maakt.
Zo maakt het boek nog een paar sprongen in die levens. De lezer leert meer over Claudia/Vivian, krijgt inderdaad een ingrijpende gebeurtenis voor de kiezen en wordt langzaam meegenomen richting ontknoping. Taaltechnisch is er niks mis. Verhoef schudt rake beschrijvingen moeiteloos uit haar mouw, bijvoorbeeld als Vivian teruggeworpen wordt op zichzelf en eenzaam in haar hotelsuite overblijft. “Doelloos loop ik door de suite met mijn pluche konijntje tegen me aan gedrukt. Zijn dunne oren zijn versleten door de jarenlange wrijving van mijn vingers, de beige draad schemert door op zijn witte buikje. Ik kan de keren niet meer tellen dat ik mijn neus ertegenaan duwde, de geur opsnoof…”
Ook het verhaal zelf ontwikkelt zich logisch, in de lucide taal die Verhoef als geen ander uit haar pen laat vloeien. En het is een goed verhaal, maar als je op zoek bent naar spanning, haalt het lange uitspinnen de vaart er een beetje uit. De boodschap die Vivian/Claudia ons tenslotte brengt is een mooie, in deze jachtige tijden het overdenken waard.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles Ook gepubliceerd op Nico’s recensies
