Geweldadige Zweedse debutant stelt de lezer op de proef
[Recensie] Net nitroglycerine is de debuutroman van Frida Moisto en het eerste van een serie over Lisa Engström, rechercheur van politie in Jönköping. De titel verwijst naar het karakter van Lisa: licht ontvlambaar. Zij doet denken aan Lisbeth Salander, de hoofdpersoon uit de Milleniumreeks: een jonge vrouw in een mannenwereld, onaangepast, niet communicatief, maar vastberaden haar doel te halen en het recht te doen zegevieren.
Net nitroglycerine draait om de moord op topadvocaat Niklas Bromander. Enkele dagen na de moord verdwijnt zijn dochter Hannah spoorloos. Lisa Enström moet deze zaak (of zaken?) oplossen. Dat doet ze, geheel volgens verwachting, zonder enige vorm van overleg of sociale vaardigheden.
Brekende botten, splijtende schedels
Hoewel ze in haar jeugd in een gewelddadige omgeving leefde, en daaraan op niet nader omschreven wijze ontsnapt is, schuwt ze zelf het geweld ook niet. Dit wordt op een expliciete en over-the-top manier omschreven: schedels splijten, botten breken, het bloed spettert in het rond. Lezers die van subtiele verwijzingen houden, kunnen dit boek beter laten liggen; voor degenen die wel van wat sadisme en brute kracht houden is het wellicht een aanrader.
Flashbacks
De hoofdstukken zijn kort, net als de zinnen. Dat is fijn, want er worden heel veel personen geïntroduceerd. In het begin voelt dat rommelig, omdat je niet weet wat ze met elkaar te maken hebben. Dat gevoel wordt nog versterkt door het feit dat de verhaallijn steeds wordt onderbroken door flashbacks uit de jeugd van Lisa. Deze zijn cursief gedrukt, net als de gedachtenspinsels van de verschillende personages.
Weer een mishandeling
De expliciete schrijfstijl zorgt ervoor dat de spanning wegebt: weer een mishandeling, weer een verkrachting, weer iemand het ziekenhuis ingeslagen. Je wil weten wie het gedaan heeft en hoe dit verhaal kop en staart gaat krijgen. Maar al dat geweld maakt blasé, en daardoor wordt het een hele opgave om de 459 bladzijden die Net nitroglycerine telt door te komen.
Sympathie voor de hoofdpersoon
Op het eind, als de moord opgelost is, zijn er nog genoeg losse eindjes om er een vervolgdeel aan vast te knopen. Door de zwart-witte schrijfstijl is het lastig om sympathie te voelen voor de hoofdpersoon, of begrip op te brengen voor haar manier van handelen. Ook de herhaling van sommige feitjes gaat op zeker moment irriteren: nu weet ik wel dat Jonas kuiltjes in zijn wangen heeft als hij lacht!
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
