Een prachtig scenario met een diepliggende laag die aandacht verdient
[Recensie] Alex Taens is op het station wanneer bij het passeren van de sneltrein iemand zich voor de trein wil storten. Hij weet dit ternauwernood te voorkomen en zoekt de persoon de volgende dag, uit nieuwsgierigheid, op in het ziekenhuis. Hij wordt hier ontvangen door de jonge arts Sophie Degrijze die hem wil gebruiken om mentaal in verbinding te komen met de persoon in kwestie. Dennis Vantienen ligt na het gebeuren op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis, is niet blij dat hij is gered en wil boete doen voor drie gepleegde moorden. Alex heeft spijt van zijn gang naar het ziekenhuis, of levert het uiteindelijk toch iets op?
Erik Persoons schrijft naast boeken voor een volwassen doelgroep ook boeken met en voor kinderen. Hij is een veelzijdig auteur en ik ben nieuwsgierig naar deze psychologische thriller. De omslagen van zijn boeken zien er stuk voor stuk uitermate goedverzorgd uit en hebben qua vormgeving dan ook een magnetische werking op mij, als lezer. Veel boekomslagen lijken tegenwoordig op elkaar en dan ben ik blij verrast met een onderscheidende en sinistere omslag, als deze.
Het lettertype en de lettergrootte zijn voor mij ook van belang. In dit geval dragen deze beiden bij aan het leesplezier. Een redelijk groot lettertype en afwisseling tussen lange en korte zinnen trekken mij direct het verhaal in. De inhoud draagt hier ook aan bij. De auteur heeft slechts twintig pagina’s nodig om te vertellen wat ik hierboven als samenvatting van de inhoud heb vermeld. De sneltrein staat hierbij tevens symbool voor de gebeurtenissen die elkaar in rap tempo opvolgen.
Het beperkt gehouden aantal personages heeft een beklemmend effect op het geheel. Los van de uiteindelijk verrassende ontknoping zijn Sophie, Alex en Dennis de drie personages die het verhaal maken. Alle drie met hun eigen kwaliteiten en onzekerheden. En deze krijgen alle ruimte. En hierdoor ontstaat een soort driehoeksverhouding die dan weer hecht is en dan weer dreigt te ontsporen. Na de expliciete spanning in het begin van het verhaal krijgt het verhaal meer en meer te maken met een vorm van suspense, die ik voornamelijk ken uit de cinema. Alfred Hitchcock, the master of suspense, wist ook rookgordijnen op te werpen en een intrinsieke spanning tussen zijn personages te creëren. Én dat is een compliment aan deze auteur. De gelijkenis is treffend.
Het verhaal neemt af in vaart en bezorgt alle drie de hoofdrolspelers een niet aflatende wens om de ander te kunnen doorgronden. En deze speurtocht naar verklaringen volg je als lezer met grote nieuwsgierigheid. De bedoelingen en de waarheid blijven tot het eind van het verhaal in nevelen gehuld. Zonder ergens gekunsteld of ongeloofwaardig over te komen.
Nevelhel is een boek dat als thematiek zaken als vertrouwen, angst en onzekerheid in zich draagt. Niemand is wie hij denkt dat hij is, wanneer een ander ernaar kijkt. Wanneer je een beeld vormt van een ander is dat gebaseerd op wat je van iemand ziet. En wat de ander toelaat dat je te zien krijgt. Of je graag wilt laten zien en geloven. Om gezien te willen worden. En gewaardeerd te worden. Onzekerheden, angst en vertrouwen kunnen de waardering ondermijnen. Die wil je liever niet tonen, hoewel ze een groot aandeel zijn van wie je bent. En wat laat je zelf graag zien? En wat liever niet? Razend interessant.
Op de omslag van dit boek staan de termen Suspense en Psychologische thriller. Niet veel vaker werd de lading van het verhaal hiermee zo treffend gedekt. Zijn dit termen waarbij jouw hart sneller gaat kloppen, lees dan dit boek. Hoewel ik de uiteindelijke ontknoping niet verrassend heb gevonden verdient de uitwerking speciale vermelding. Een prachtig scenario met een diepliggende laag die aandacht verdient. Ik neem mijn capuchon hier heel diep voor af en geef Nevelhel vier glinsterende sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
