Het einde van de wereld bezien door kinderogen
[Recensie] Terwijl Nicolas in een stripboek over zijn favoriete superheld leest, kijkt zijn moeder naar een soap. Opeens wordt het programma onderbroken door een nieuwsbericht. De premier komt in beeld. Ze vertelt dat een superzwaar zwart gat op weg is naar ons zonnestelsel. Deskundigen hebben berekend dat de kans groot is dat de aarde in haar geheel wordt opgeslokt. In het begin merkt Nicolas er nog niet veel van, maar langzamerhand wordt de situatie onheilspellender. Na een tijdje komt er geen water meer uit de kraan en later is er ook geen stroom meer. Waarom zou je ook nog gewoon naar je werk gaan, als alles over een paar maanden toch ophoudt?
Ik heb enorm uitgekeken naar het derde boek van Anne Eekhout, omdat ik Dogma en Op een nacht zo goed vond. En dan komt ze ook nog met dit boeiende thema. Haar schrijfstijl is weer net zo pakkend, met rake observaties. Nicolas ziet alles, maar oordeelt niet. Ik ervaar het lezen deze keer als minder compact, terwijl er toch weer zoveel in zit. Annes typische grimmige sfeer ligt vlak onder de oppervlakte van het gewone leven.
Mensen reageren verschillend op het nieuws. Sommigen verlaten hun huis op zoek naar eten, anderen wenden zich tot een hogere macht. Nicolas vindt inspiratie in zijn boek over de Adelaar, die kan vliegen. Met zijn vriendje Joachim wil hij dat ook proberen. De superheld zegt immers dat alles kan, als je er maar in gelooft. Nicolas neemt zich voor om de wereld te redden.
In tegenstelling tot de mensen trekt de natuur zich niets aan van het naderende onheil. Het wordt lente, de bomen krijgen nieuwe blaadjes en er worden nog steeds kinderen geboren. Nicolas heeft een babyzusje gekregen, dat hij de naam Emma heeft gegeven. Zijn ouders zijn zo wanhopig dat het ze niet eens meer lukt om een naam te bedenken. Ze zeggen dat Nicolas zich geen zorgen hoeft te maken, maar het gebeurt steeds vaker dat de zorg voor Emma aan hem wordt overgelaten.
Door de beschrijving van het hoe er in het gezin aan toe gaat, weet je in het begin al dat de jeugd van Nicolas niet onbezorgd is. Hij snijdt zichzelf met een mesje en hij praat zelden echt met zijn moeder, terwijl zijn vader na een tijdje niet meer thuiskomt van zijn zoektochten naar eten en water. Hij gaat daardoor vaak langs bij Katja, die tegenover hem woont en vaak heeft opgepast. Zij zoekt op haar beurt steun bij Nicolas, waarbij ze soms vergeet dat hij pas acht jaar is.
Het verschil met de vorige twee boeken is dat de hoofdpersoon iemand is om van te houden, die je een mooie toekomst gunt. Anne Eekhout heeft met Nicolas en de verdwijning van de wereld weer een prachtig boek afgeleverd.
Lees hier alvast het begin van dit boek.
—
Eerder verschenen op Lalagè Leest
