Ze hebben elkaar nodig om te overleven
[Recensie] Kim en Rutger zijn de ouders van de achtarige dochter Peru en leven hun droom door een half jaar te gaan zeilen door het Caribische gebied. Hoe aanlokkelijk het ook klinkt, het gaat niet altijd voor de wind. Als je 24 uur per dag op een klein zeilschip op elkaars lip zit met niets anders dan de zon boven je hoofd en de diepe, donkere zee om je heen, komen uiteindelijk de irritaties boven. Totdat zich midden op zee een ramp voltrekt en ze weer volledig op elkaar zijn aangewezen om het er levend vanaf te brengen.
Zusterduo
Achter de naam Eva Nagelkerke zit het schrijvende zusterduo Alexandra en Victoria Nagelkerke die al meerdere boeken op hun naam hebben staan. Ze hebben dit verhaal geschreven in de derde persoon en vertellen het in twee verhaallijnen: vanuit Kim en Rosalía. Waar de titels van de hoofdstukken van Kim aangeven welke dag het is en waar zij en haar gezin zich bevinden, is het lang onduidelijk waar de verhaallijn van Rosalía precies naar toe gaat. Het enige dat je opmerkt is hoever hun levens uit elkaar liggen.
De schrijfstijl is vlot en toegankelijk. Door de korte hoofdstukken lees je makkelijk achter elkaar door. Het boek heeft me enkele uren leesplezier gegeven, maar ik zou het niet echt een thriller willen noemen. Er zit een bepaalde spanning in, al begint deze pas laat in het boek. De plottwist is wel onverwacht. De vrouwelijke hoofdpersonen maken veel mee, waarbij het leven van Rosalíe meer tot de verbeelding spreekt en het karakter beter uitgewerkt is en meer diepgang heeft dan dat van Kim. Door zijn wisselende emoties is Rutger een interessant personage.
Niet mijn droom geeft gevoelens van claustrofobie, eenzaamheid en verlatenheid door de afgebakende, kleine ruimte op en in het schip en alleen maar zee om je heen. Daar is Nagelkerke in ieder geval in geslaagd. En dan heb ik het nog niet eens over de gevaren die je onderweg tegen kunt komen. Gelukkig heb ik de reis veilig op de bank kunnen maken.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
