"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Noem mij maar Percy d'Arezzo y Mac Shimonoseki

Zaterdag, 26 januari, 2019

Geschreven door: Tais Teng
Artikel door: Johan Klein Haneveld

Licht eentonige bundel, maar vol verbeelding

[Recensie] Een 8- voor Noem mij maar Percy D’Arezzo Y Mac Shimonoseki, dat ik las als tweede deel van de bundel De eilanden van de avond. Ook dit boek kenmerkt zich door de ongeremde verbeelding van Tais Teng, die met ogenschijnlijk gemak de meest vreemde wereld uit zijn hoge hoek tovert, voorzien van kleurrijke details, die ook nog eens lijken te passen, en voor een groot deel ook nog eens een zekere wetenschappelijke geloofwaardigheid. Zijn taalgebruik past bij die verbeelding, evocatieve woorden, maar geen overdreven lange zinnen of ingewikkelde constructie. Niet mooischrijverij om de mooischrijverij, maar werkelijke versieringen in de vorm van taal met als doel de lezer te betoveren. De verhalen zijn ook niet langer dan ze moeten zijn, bevatten geen onnodige uitweidingen en bouwen op zorgvuldige wijze op naar het slot, dat eigenlijk bijna altijd onverwacht is, maar kloppend. Tais schaamt zich er niet voor dat in zijn verhalen de ideeën het belangrijkst zijn, precies zoals het hoort in het genre. Dit is eigenlijk een ‘moziekroman’ – een roman vertelt in de vorm van losse verhalen. Het volgt de Percy uit de titel (volgens mij heb ik in een ander kort verhaal zijn einde gelezen), die door zijn vader als erfgenaam wordt benoemd, ook zijn schulden blijkt te hebben overgenomen en zich daarom maar uitgeeft als de held die zijn vader in werkelijkheid was.

Allerlei buitenaardsen doen een beroep op hem, maar het is slechts met dom geluk en de hulp van de vindingrijke Alfven dat het goed komt. Een parade van fascinerende werelden (De Schachten op ‘Isabel-is-een-feeks’ zou ik zelf wel willen verkennen) en buitenaardse levensvormen, en een niet bijster snuggere hoofdpersoon. Ik vond deze verhalen uiteindelijk echter allemaal een beetje op elkaar gaan lijken, met steeds dezelfde toon, en de ontknopingen hadden wat scherper aangezet kunnen worden. Ook vond ik Percy misschien voor 1 verhaal een interessante hoofdpersoon maar hij begon me eigenlijk steeds meer te vervelen. Bij het laatste verhaal was ik pagina’s aan het tellen. Hoewel bijvoorbeeld op Pluto helium tegen muren opkruipt en slim gebruik wordt gemaakt van supergeleiders om warmte af te voeren, vond ik de wetenschap in deze verhalen over het algemeen minder sterk toegepast. Het was meer ‘science fantasy’ dan ‘harde SF’. Zoals ik zei, niet helemaal mijn favoriete genre en niet het type hoofdpersoon waar ik graag over lees. Maar ik weet dat anderen gezegend zijn met andere voorkeuren, dus er zullen lezers zijn die meer dan ik zullen smullen van de lotgevallen van Percy Darezzo en nog wat.

Eerder verschenen op Hebban.nl

Schrijven Magazine