Kleurrijke verhalenbundel
[Recensie] Het gaat om het eufemistisch uit te drukken best lekker met de jonge Nederlandse literatuur de laatste tijd. Een van de nieuwe stralende sterren aan het literaire firmament is Kira Wuck (1978), die in 2012 met haar dichtbundel Finse Meisjes al veel lof oogstte. Vier jaar later is er Noodlanding, een verhalenbundel die is verschenen bij uitgeverij Podium. Deze uitgeverij heeft al vaker bewezen een feilloos gevoel te hebben voor het neusje van de zalm op het gebied van het korte verhaal en heeft ondertussen een indrukwekkende catalogus opgebouwd met schrijvers als Karen Köhler, Etgar Keret en Ronald Giphart. Kira Wuck blijkt met Noodlanding niet te misstaan in dit gezelschap.
Noodlanding is om meteen maar met de deur in huis te vallen een heerlijk weglezende verhalenbundel met zeer toegankelijke verhalen waarin humor, tragiek en eenzaamheid moeiteloos hand in hand samengaan. Zo zitten er twee verhalen in de bundel over vertwijfelde en op leeftijd zijnde mannen die een vrouw uit het buitenland hebben gehaald en eigenlijk nog steeds ongelukkig zijn. In het verhaal ‘Opgehokt’ wordt de hoofdrol vertolkt door een kippenboer die zomaar als kansloze kandidaat in één van de eerste afleveringen uit Boer zoekt vrouw zou kunnen figureren en die beter overweg kan met zijn kippen dan met zijn Poolse postorderbruid. Het leidt tot allerlei uitermate pijnlijke situaties totdat de kippenboer besluit dat het zo niet langer kan. Hij wil van haar af. Als hij het bemiddelingsbureau opbelt, krijgt hij echter een reactie die mooi bij deze verhalenbundel past: “Als ik u was zou ik er nog eens goed over nadenken. Dit is misschien wel uw laatste kans.”
Zo gaat het eigenlijk de hele bundel door. Niemand begrijpt elkaar en niemand ziet elkaar. Dat laatste gebeurt niet alleen metaforisch, maar soms ook heel letterlijk. Een mooi voorbeeld daarvan is te vinden in het verhaal ‘Delicatesse’, wanneer een man zijn vrouw met haar overspel confronteert:
” ‘Jij kijkt al jaren niet meer naar mijn billen’, zei zijn vrouw, ‘ik heb recht op iemand die naar mijn billen kijkt.’ Simon probeerde zich in te denken hoe de slager dat dan deed. Misschien nam hij haar na sluitingstijd wel mee naar de koeling en trok hij tussen de ingevroren koeien haar broek omlaag om naar haar billen te kijken. Hij had er zelf inderdaad lang niet meer naar gekeken, moest hij eerlijk toegeven.”
Noodlanding zit vol met dit soort tragikomische elementen. In eerste instantie is er vaak de glimlach om de veelal kolderieke situaties, maar er zit telkens een pijnlijke laag vlak onder het oppervlak. De afdronk van elk verhaal is dan ook net wat anders dan de smaaksensatie tijdens het lezen.
In een zowel nuchtere als tamelijk morbide stijl toont Kira Wuck ons in Noodlanding einzelgängers die hopeloos op drift zijn en constant naarstig op zoek zijn naar ankers. Het wordt soms op schrijnend mooie manier door Wuck onder woorden gebracht: “Het wegrestaurant wordt verlicht door tl-buizen. In een vettige vitrine staan snacks en een pan met erwtensoep. De puistige jongen achter de kassa kijkt voortdurend op zijn telefoon, alsof hij ergens anders had moeten zijn. Overal maar niet hier. Ik bestel een dubbele cheeseburger en wordt glazig aangekeken, op de manier waarop ik meestal wordt aangekeken. Alsof ik nooit op de plek ben waar ik denk dat ik me bevind, maar altijd veertig centimeter daarnaast.”
Het resultaat is een bonte mix van verhalen met kleurrijke personages in ongemakkelijke situaties. Noodlanding maakt indruk en is prachtige reclame voor het korte verhaal.
—
Eerder gepubliceerd op Hebban
