Meisjesboek over onafhankelijke vrouwen en vrije mannen
[recensie] Waar dromen jonge vrouwen van als ze het zich heel gemakkelijk maken? Van succes en maatschappelijke erkenning voor hun unieke gaven op de eerste plaats. En dan natuurlijk van ruwe, ongebonden mannen -niet een maar meerdere- met fabelachtige lijven die jou bewonderen en beminnen. En in dat universum ben je vrij en dit alles is gesitueerd in een grootse natuur waar jij, mooie meid met je schitterende auto naar toe rijdt. Hoe heerlijk dat zou zijn, kun je lezen in de debuutroman van Sien Volders. Noord heet hij.
Naar het noorden vertrekt Sarah nadat ze een aanbod heeft gekregen van een groot sieradenhuis om werk voor hen te gaan produceren. Het is eervol en economisch interessant, maar Sarah is tot nu toe onafhankelijk geweest en daarvan kon ze goed leven. De grote wereld van dure sieraden met prestigieuze edelstenen en verwende cliënten trekt en stoot af. Ze moet nadenken en besluit daar de tijd voor te nemen.
Dus laadt ze spullen in haar olijfgroene Dodge met rood leren bekleding en vertrekt naar een goudzoekersstadje Forty Mile, aan het einde van de wereld. Bijna een week is ze onderweg, maar vanaf het moment dat ze uit haar auto stapt voor de enige winkel van het stadje wordt ze door de plaatselijke bevolking enthousiast onthaald. Een lange blonde man houdt de deur van de winkel open en vraagt haar naar zijn concert, die avond in het plaatselijke café, te komen en de winkelierster nodigt haar meteen uit bij haar te komen logeren. Jongens, de boeketreeks is er niets bij.
Mary, de oudere winkelierster blijkt een levensverhaal te hebben dat een spiegelbeeld vormt van dat van Sarah. In twee punten kruisen hun geschiedenissen. In het noorden ontmoeten zijn allebei ieder twee mannen, vrienden, die een ongebonden leven leiden, verbonden met de natuur. De oudste generatie, de minnaars van Mary, leven (en sterven) van de jacht. De jongere mannen zijn muzikanten. Ze hebben belangstelling voor muziek van de oorspronkelijke bewoners, die nog verder noordelijk wonen. Drank gaat er bij alle personen in het boek in als benzine in een Dodge. Zonder heupflacon kom je de dag niet door.
Zowel voor Mary als voor Sarah geldt dat ze eerst een onstuimige zomer doorbrengen met de wildste van de twee vrienden, die zich daarna, wanneer ze weggeconcurreerd worden door hun beste vriend, nog verder terugtrekken in de ongebondenheid en de wildernis van het noorden. De tweede vriend is in beide gevallen zorgzamer en beter te domesticeren. Rick, de levenspartner van Mary, wordt samen met haar winkelier. Jacob wordt leraar en respecteert Sarahs onafhankelijkheid en succes als edelsmit en alleenstaande moeder van zijn kind.
Er blijkt nog een raakvlak te zijn tussen het leven van de twee vrouwen. Mary heette in een vorig leven Marion en was een gevierd schilderes. Ze haakte af toen het grote geld in het verschiet lag. Het bleek dat dit naast roem en rijkdom ook manipulatie en je begeven in de schijnwerpers betekende; Schijnwerpers waar iedereen een mening heeft over wat je doet. Ze vertrok met onbekende bestemming en nam in het noorden een nieuwe naam aan, verbonden met die van haar man.
Sien Volders (1983) komt uit Gent en is de partner van een Vlaams programmamaker en komiek. Ze zegt zelf uit een achtergrond te komen waar veel lezen tot de mogelijkheden behoorde en dat ze die gelegenheid heeft aangegrepen. Dit heeft haar waarschijnlijk geholpen een goede schrijfstijl te ontwikkelen. In een aantal recensies werd haar stijl ‘helder’ genoemd. Dat is hij zeker. Volders kan mooi vertellen, in bondige zinnen. Ze heeft gevoel voor ritme bij de temporisering van gebeurtenissen, scenes zou ik bijna zeggen. Het boek heeft bijna geen dialogen die langer zijn dan vier quotes. Het boek leest als een serie op tv, vol schetsmatige beelden.
De kaft van dit debuut gaat gebogen onder een overdaad aan de meest fantastische aanbevelingen, gedeeltelijk van bekende mensen. Met het netwerk van de auteur zit het wel goed, denk je als lezer. Wanneer gaan uitgeverijen ophouden met het vervaardigen van dit soort kaften? Zoveel lof schiet zijn doel voorbij en stoot af.
Dit is een debuut. Karakters én landschapsbeschrijvingen zijn flinterdun en het plot is niet erg interessant. De zes mensen in de driehoeksverhoudingen worden door de auteur in interviews als ‘autonoom’ en mensen die ‘op eigen kracht’ prestaties leveren. Ogenschijnlijk is dat waar, maar diep gaat die autonomie niet. Het beeld is gepolijst en makkelijk. Het blijft steken in een roze kleine meisjesdroom. Dat leest lekker, maar voor ronkende oneliners over een bijna-meesterwerk is het echt nog te vroeg.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
