Een leuk en origineel verhaal
[Recensie] Sophie Tal Men schrijft geen autobiografische boeken maar maakt wel dankbaar gebruik van haar ervaringen als neuroloog. ‘Voor een schrijver is het ziekenhuis een rijke visvijver: als arts kom je met veel mensen in aanraking, met wie je al snel op een vertrouwelijke, bijna intieme manier omgaat. Dat geldt vooral voor mijn vakgebied omdat neurologische aandoeningen het leven van een patiënt volledig op zijn kop kunnen zetten’.
De vijfentwintigjarige Marie-Lou studeert geneeskunde, ze wil neuroloog worden en voor haar coschappen wordt ze naar Brest gestuurd, voor haar is dat het einde van de wereld. Zelf is ze geboren in de Savoie, ze is een kind van de bergen. Brest ligt in Bretagne aan de kust, een stad van mist en regen. Ze heeft dan ook veel moeite om te wennen in het begin maar gelukkig huurt ze een kamer bij Anna, die ook coassistent is in hetzelfde ziekenhuis. Via Anna leert ze veel mensen kennen zowel in als buiten het ziekenhuis. Een van die mensen is de neef van Anna, Matthieu, een surfer die met zijn hond Schuim op een zeilboot woont. Soms blijft hij in het appartement van Anna en Marie-Lou slapen als hij uit is geweest of een lange dienst heeft gedraaid in het ziekenhuis. Matthieu is ook coassistent, hij werkt op de KNO-afdeling.
Marie-Lou wordt op haar eerste dag al voor de leeuwen geworpen in het ziekenhuis, samen met nog een assistent moet ze de neurologische afdeling ‘draaien’. Ze heeft dan nog geen klinische ervaring, haar kennis heeft ze alleen maar uit de boeken. Die eerste dagen zijn heel confronterend voor haar. Zeker als ze ook nog eens een nachtdienst moet draaien op de Eerste Hulp zonder adequate achterwacht. Maar gelukkig is daar Matthieu, die op zijn afdeling ook nachtdienst heeft. Matthieu met zijn mooie grijze ogen…
Marie-Lou verandert in het eerste half jaar van haar coschappen. De eerst zo lelijke havenstad wordt meer en meer haar thuis. Ze doet heel veel ervaringen op in het ziekenhuis, positieve en negatieve. Alleen in de liefde wil het maar niet vlotten. Matthieu blijkt een vrouwenveroveraar te zijn maar hoe graag Marie-Lou ook veroverd wil worden, naar haar toe onderneemt hij op dat gebied helemaal niets.
Een leuk en origineel verhaal, je krijgt een inkijkje in de vaak harde ziekenhuiswereld. Een wereld waarin hiërarchie belangrijk is, waar de coassistenten het meeste werk doen en vaak als pispaaltje gebruikt worden. Maar ook een wereld waarin ze leren dat empathie een van de belangrijkste eigenschappen is van een goede arts, met alleen kennis en kunde kom je niet ver. Sophie Tal Men weet in die harde ziekenhuiswereld ook een vleugje romantiek te verwerken, in de aankondiging staat dan ook niet voor niets: Bretagne meets Grey’s Anatomy’. Het is een eerste deel van een serie, ik ben dan ook benieuwd naar het volgende deel. Voor nu drie-en-een-halve ster.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
