Een mooie roman met een boodschap
[Recensie] Sarah Jio is een Amerikaanse auteur en journalist. Ze heeft al een aantal romans geschreven zoals Bloesem in de nacht, Die avond aan het meer, en Bloemen voor mijn dochter .
Om nooit te vergeten speelt in Seattle en heeft twee verhaallijnen. Hoofdpersoon in beide verhaallijnen en tevens de ik-figuur is Kailey Crain, een journaliste. In de verhaallijn in het heden heeft zij een relatie met Ryan, een lieve man. Ze zijn druk bezig om hun huwelijk te plannen. Het feest zal worden gehouden in een van de chicste restaurants in Seattle. Op een avond gaan ze er met zijn tweetjes lekker uit eten, voorproeven. Bij het verlaten van het restaurant, komt Kailey een broodmagere en vieze zwerver tegen. Pas als ze hem recht in de ogen kijkt, herkent ze hem, het is Cade McAllister, ooit de liefde van haar leven. Ze geeft hem snel het stuk taart dat ze hebben meegekregen en gaat samen met Ryan naar huis. Maar haar gedachten gaan terug naar tien jaar eerder, toen ze Cade voor het eerste ontmoette. In die verhaallijn staat de liefde tussen Kailey en Cade centraal, in de andere verhaallijn worstelt Kailey met haar verantwoordelijkheidsgevoel voor Cade en haar liefde voor Ryan.
Kailey ontmoet Cade voor het eerst tijdens een blind date met een saaie, zelfingenomen man. Hij weet haar aandacht te trekken en Kailey valt als een blok voor de charismatische directeur van Element Records. Samen beleven ze een stormachtige romance, ze lijken voor elkaar gemaakt te zijn. Kailey en Cade herkennen heel veel in elkaar. Ze zijn allebei vroeg wees geworden. Kailey is opgegroeid bij haar opa en oma en Cade bij een tante. Ze vullen elkaar symbiotisch aan. Om te laten zien dat ze voor altijd bij elkaar willen blijven, nemen ze dezelfde tatoeage, Toujours op hun schouder. Maar toch verschijnen er haarscheurtjes in deze perfecte relatie, op een avond krijgen ze woorden en sindsdien heeft Kailey nooit meer iets van Cade gehoord, hij is totaal uit haar leven verdwenen. Kailey heeft hier veel verdriet van gehad, verhuisde naar New York om daar een ander leven op te bouwen. En langzaam kwam er weer plaats voor romantiek in haar leven. De liefde die ze nu voor Ryan voelt is diep, ze is vastbesloten om met hem te trouwen.
De verhaallijn uit het heden is gecompliceerd. Kailey is bezig met een artikel over een opvanghuis voor daklozen dat gesloten dreigt te worden voor een grootschalig nieuwbouwproject waar Ryan nauw bij betrokken is. Hoewel Kailey en Ryan het niet eens zijn over de daklozenopvang, levert dat in hun relatie geen problemen op, ze respecteren elkaars standpunt. Maar als Kailey Cade herkent in de zwerver bij het restaurant, durft ze daar toch Ryan niet mee te confronteren. Ze wil eerst uitzoeken wat er met Cade is gebeurd. Ze gaat actief naar hem op zoek in de buurt van het restaurant. Als ze hem vindt, blijkt hij mishandeld te zijn. Ze gaat met hem naar het ziekenhuis waar al gauw duidelijk wordt dat daklozen een heel andere status hebben dan ‘gewone’ mensen als het over hulpverlening gaat. Kailey kan niet anders dan zich over hem te ontfermen. In het ziekenhuis blijkt na onderzoek dat Cade waarschijnlijk traumatisch hersenletsel heeft opgelopen tien jaar geleden. Dat hersenletsel is niet behandeld en heeft ertoe geleid dat hij een zwervend bestaan is gaan leiden, hij weet niet wie hij is of waar hij vandaan komt. Cade heeft dringend hulp nodig en Kailey wil hem graag helpen maar ze wil ook binnenkort met Ryan trouwen en hun gezamenlijke toekomst starten. Ze zal een keuze moeten maken, maar welke?
De auteur heeft twee interessante thema’s verwerkt in deze roman. De daklozenopvang die heel hard nodig is in Seattle maar veel geld kost versus de nieuwbouwprojecten die juist veel geld in het laatje opleveren. Ook de vele vooroordelen die leven over daklozen worden hierbij goed belicht. Het tweede interessante thema is het NAH (niet aangeboren hersenletsel) dat niet altijd herkend wordt en daardoor soms ook leidt tot geheugenverlies met zwerven tot gevolg. Ze heeft beide thema’s knap verwerkt in de roman, hoewel met name het NAH maar oppervlakkig aan de orde kwam. Door de vlotte afwisseling van beide verhaallijnen leest het boek als een trein. Veel te snel sla je de laatste bladzijde alweer om. Sarah Jio weet je van begin tot einde te boeien. Een mooie roman dus met een boodschap, vier sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
