Een verdienstelijk debuut
[Recensie] Liefde vraagt in allerlei relaties om omarmen en loslaten. Vasthouden en vrijheid. Dat is dikwijls niet eenvoudig. We durven niet altijd open en eerlijk te zijn, we luisteren slecht en zijn teveel op onszelf gericht. ‘Omarmen en loslaten’ is een drieluik waarin drie personages hun verhaal vertellen. Elk deel van het drieluik beschrijft de persoonlijke zoektocht van het personage dat centraal staat. Uiteindelijk moet ieder van hen naar zichzelf leren luisteren en blijkt het leven een zoektocht die leidt naar stukjes leven die als puzzelstukjes wonderlijk wel in elkaar passen.
“Hij pakt haar beide handen op en knijpt er zachtjes in. Ze wil graag dat hij zegt dat alles weer goed komt, maar hij doet het niet. Hij kust haar op haar voorhoofd en verlaat stil de kamer.”
Diep verlangen
Met Omarmen en loslaten levert Bakker een verdienstelijk debuut af. De verhaalconstructie is origineel van opzet. De lezer maakt kennis met drie hoofdpersonages, te weten Mark, Inge en Tineke. Die laatste is de moeder van Mark. Alle drie zijn zij op zoek naar liefde. De relatie van Mark en Inge verkeert in zwaar weer en Inge besluit zelfs op enig moment haar intrek te nemen bij een vriendin. De wijze waarop de, feitelijk afzonderlijke delen, aansluiting met elkaar vinden, is knap gedaan en de manier waarop Bakker de emoties en het ontdekken van diepste verlangens, onder woorden brengt, eveneens.
Bakker hanteert een vlotte en zeer gedetailleerde schrijfstijl die goed past bij het verhaal dat zij te vertellen heeft. De lezer leert de personages allengs beter kennen, voornamelijk door middel van dialogen. Die dialogen zijn nog wel een punt van aandacht; daar valt winst te behalen op het gebied van ‘natuurlijkheid’. Door de onderlinge verhoudingen tussen de drie personages, duiken ze overigens ook telkens in elkaars verhaal op.
“Handenwrijvend over zijn bovenbenen fluistert hij steeds dezelfde zin. Inge kan hem nauwelijks verstaan. ‘Jij gaat mij niet het kind weigeren waar ik naar verlang.’ Ze drukt haar rug tegen de stoel als Mark opstaat. Langzaam leunt hij voorover over de tafel. Zijn gezicht nadert het hare.”
Ik denk overigens wel dat het verhaal sterker was geweest wanneer zij de drie personages in de eerste persoon had laten vertellen. Daarmee komt het perspectief beter tot uiting en is de betrokkenheid van de lezer waarschijnlijk (nog) groter.
Dat neemt echter niet weg dat Omarmen en loslaten zeker voor een debuut, een verdienstelijke roman met de nodige diepgang is geworden met thema’s als relaties, liefde, rouw, innerlijke dialoog, onderlinge verhoudingen en dementie.
—
Eerder verschenen op Hannek Tinor-Centi
